Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 7

Ovöl
T a n. - marz. 19 44 12. árgangur . 1. heftí
Meðal góðra gesta, sem Jcomu á œskuheimili mitt fyrir einum ára-
tug síðan, eða þar um bil, var „Dvöl“, fylgirit „Nýja dagþlaðsins“, er
þá var stofnað í hita harörar baráttu innan Framsóknarflokksins. Hug-
ur minn dróst fljótt að þessu nýja riti, því að mér virtist það mun betur
úr garði gert, heldur en fylgirit annarra blaða um þœr mundir. Er mér
enn í minni, þegar ég skoðaði litmyndina af Öxarárfossi í klakabö?idum,
sem var framan á fyrsta heftinu, og las sögmia „Gjafir vitringanna“
eftir O. Henry í þýðingu Lárusar H. Blöndal, er fremst var í því hefti.
Síðan hefur „Dvöl“ flutt hundruð ágœtra smásag?ia og fl'estar vel þýddar,
sumar prýðis-vel.
Þegar „Dvöl“ hœtti að koma út sem fylgirit „Nýja dagblaðsins,“
tók Vigfús Guðmundsson upp þráðinn og hélt henni úti í ?nörg ár. Mu?idi
saga hennar ella ekki hafa orðið lengri. Réð þar eingöngu starfsþrá
hans og ?nenni?igaráhugi, því aö hagnaðarvo?? var engin af útgáfunni,
enda mun gróðinn ekki hafa oröið þungur í vasa. Hefur góðu og óeigin-
gjörnu starfi Vigfúsar í þágu „Dvalar“ ekki verið á lofti haldið se?n
vert vœri.
Enginn veit, hvað framtíðin ber i skauti sínu. Svo vel sem mér leizt
á „Dvöl,“ er hún barst ?nér fyrst í he?idur, grunaði ??iig samt sízt, að ég
yrði nokkurn tíma ráðamaður hennar. Síðar féllu þó atvik þannig,
að ég komst i nánari ku?i?iingsskap við hana heldur en að vera vinur
hennar og þakklátur lesandi í fjarska. Nú höfum við um nokkurra ára
skeið haft með vissum hœtti samflot á œvisjónu???, og í fáein misseri
naut ég þeirrar á?iœgju að vera ritstjóri he?mar. Sökum þess eru þessar
fáu línur birtar hér. Það er. ekki mitt að dœma um það, hvernig sú
sýsla hefur tekizt, og vil ég sízt hrósa þvi. Sé ég glöggt þá meinbugi, sem
þar voru á, þótt ég reyndi að halda í horfinu um boðlegt efni og vanda
svo til málfarsins, að engum stafaði að minnsta kosti háski af að lesa
ritið. Það var vandi að taka við ritstjórn af jafn hœfum manni sem
fyrirrennara mínum, Þóri Baldvinssyni. Skal svo ekki fjölyrt um þetta.
Á hinn bógin?i vildi ég ?nega geta þess, þótt það sé rau?iar all-persónu-
legs eðlis, og aukinn þroska þykist ég hafa hlotið af viðleitni minni til
þess að gera „Dvöl“ þannig úr garði, að skammlaust vœri. Að jafnaði
er talið, að rit eigi ritstjórum þakkir að gjalda, ef þeir leysa starf sitt
þolanlega af hendi. En hér hefur dœmið snúizt við. Það er ég, se??i er
í þakkarskuld við „Dvöl.“