Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 79

D VÖL
73
en hann sveiflaði aldrei fætinum yfir. Það var bannað þangað til á
Þakkardaginn.
Á hverju kvöldi lagði hann rauða hnakkinn á og gyrti þétt. Hestur-
inn hafði þegar komizt upp á að þemba sig meðan verið var að gyrða,
en gefa svo eftir þegar búið var að herða á gjörðinni. Stundum teymdi
Jói hann upp að runnunum og brynnti honum úr græna stampinum,
og stundum teymdi hann hann yfir um akurinn upp á hæðina, þaðan
sem sáust hvítu húsin í Salínuborg og skipulegar akurlendur niðri í
dalnum, og eikitrén sem kindurnar höfðu stýft. Af og til brutust þeir
inn í kjarrið og komu í smá rjóður sem voru svo afgirt að veröldin
var horfin og ekkert eftir nema himinninn og þetta litla rjóður. Gabílan
hafði gaman af þessum ferðum. Það var auðséð á því hvernig hann
reisti höfuðið og þandi út nasirnar af áhuganum. Þegar þeir komu
heim lagði af þeim angan malurtanna sem höfðu strokizt um þá.
Jónas Tryggvason:
II r a 11111 u r
Á meðan sólin dvelur óak við dökkvann
mig dreymir aðra veröld glaða og bjarta.
Þar enginn skuggi ógnar mínu hjarta,
því einhver Ijómi hrakti næturrökkvann
til yzta hafs. Mín leið er vori vafin,
en vetrarmyrkrið grúfir langt að baki,
og öll min sorg og allur hjartans klaki
í innstu vitund minni liggja grafin.
Og ég er eins og fangi er frelsi hlýtur,
ég fagna þessum bjarta, heiða degi
með sól og vor um allra átta vegi,
sem auga mitt i heitri gleði lítur.
Ég held af stað, því hér skal beðið eigi,
minn heimur er svo dásamlega fagur.
— En þá rann aftur upp minn gamli dagur
með enga sól og fáa bjarta vegi.