Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 38

32
heiminn af stað — eitthvað mikið
skyldi gerast. En nú------hann
barði bylmingshögg í borðið svo
að glösin dönsuðu, „------stendur
allt í stafni og allir hlæja eins og
vitfirringar."
Dr. Pepsin hristi alltaf höfuðið
og stundi: „Heimurinn er allur
úr lagi genginn. Allt jafnvægi er
glatað. Enginn þarf neitt að sækja
til annars. Maður er ekki manns
gaman lengur. Hver og einn hefur
sínar öskjur í buxnavasanum með
nægum birgðum af lífsgleði. Því þá
að skeyta um nokkuð annað í heim-
inum? Eða vinna?“
„Já, þannig er það,“ þrumaði
Strong. „Menn hýrast hver í sínu
horni og jóðla ridol eins og pela-
börn. Vestra hjá okkur standa all-
ar verksmiðjur. Framleiðslan er
engin. Skór kosta fimm hundr-
uð dollara — og fást ekki einu sinni
fyrir það. Hver heldurðu að vilji
smíða skó núna? Ungt fólk sést
ekki saman á göngu framar. Það
daðrar ekki og dansar ekki — ekki
einu sinni jazz. Það fær sér bara
töflu og hlær. Það er alit og sumt.
Verkamennirnir mæta ekki viö vél-
arnar. Sporvagnarnir ganga ekki
lengur. Lögregluþjónarnir flissa
upp í opið geðið á manni, þegar
leitað er liðsinnis þeirra. Jafnvel
löggjafarþingið jóðlar töflur og
kumrar. Skólunum verður að loka.
Strákarnir byrjuðu auðvitað og
hlógu að kennurunum og lær-
dómnum, en svo tóku kennararnir
auðvitað upp á þessu líka. Það er
D VÖ L
ekki einu sinni því að heilsa, að
menn hlæi saman. Hver og einn
pukrar með sínar töflur í einrúmi
og veltist um. Ekkert púður er í
því framar að segja nágrannanum
nýstárlegar fréttir, hann hefur
töflur sjálfur. Allt fer í hundana
með þessu móti. Hvað helduröu, að
þetta geti lengi svo til gengið?
Og ómögulegt er að stöðva ridol
héðan af. Þá brugga menn það
bara heima. Nei, við verðum að
finna upp móteitur áður en heim-
urinn springur af hlátri. Það er
eina ráðið.“
Doktorinn hristi höfuðið og
sagði: „Og fólk veit ekki einu sinni,
að það, sem það hlær að, er
Heimskulegt, viðbjóðslegt og villi-
mannlegt. Það hlær að öllum sköp-
uðum hlutum og án nokkurrar
ástæðu, og hefur ekki hugmynd
um, hvernig það hagar sér. Það veit
ekki, að því er lífsnauðsyn að
hungra eftir einhverju.“ Hann
horfði hugsandi fram fyrir sig.
„Skyldi dómsdagur vera í nánd?“
Ameríkumaðurinn stappaði í
gólfið. „Þetta er ómögulegt, ég þoli
það ekki. Það endar með því, að ég
fæ mér töflu sjálfur. Ég, sem hélt,
að þetta mundi leysa öll félagsleg
vandamál. Nýr og betri heimur
mundi skapast. En hvað sjá-
um við nú? Iðjulausa hálfapa
við hvert fótmál. Hvar er nú
mannsandinn? spyr ég. Finnið þér
nú upp nýtt gagnverkandi lyf,
doktor. Linnið þessari hlæjandi
tortíming. Takið þér nú einu sinni