Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 27

Sú jörð, sem á gagnleg gœði,
er gleymin á ævintýr,
Þar reyrflautur engar óma,
en álfur úr hólum flýr.
Með öll sín Ijúfustu leyndarmál
hver lækur á brautu snýr.
Á gullnar vogir vér vegum
allt vallarins dýra skraut.
En örlögin á oss léku,
því innstu tryggð vora lilaut
hin stórgrýtta jörð á jaðri vors lands,
er með járnlinefa plóginn braut.
Þar öölaðist æskan skyggni,
er örninn úr hreiðri fló.
Við bergfellsins brjóst vér heyrðum,
er blágrýtið andann dró.
Þótt grúfðu fannir um fjall og dal,
þá festi þar aldrei snjó.
Og vorið í nýrœkt vefur
sitt vinhlýja gróðurband.
Og silfrinu hampar höndin,
sem lilúði um mel og sand.
— En landvœttur liörpu í liömrum slær,
— þar á hugurinn brotið land.