Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 32

26
„Nú já — sama um einkaleyfið“,
hrein í hr. Caries. „En þér viljið
þó varðveita framleiðsluleyndar-
málið. Já, látum okkur nú sjá —
möguleikarnir?“ Hann hugsaði sig
um stundarkorn og hristi höfuðið.
„Ég veit ekki. Kannske leikhús-
stjórarnir gætu haft einhver not
af þessu. Hvað sýnist yður? Nú á
þessum tímum Við getum at-
hugað málið. Þekkið þér Nieren-
steiner leikhússtjóra? Hann á
fimm leikhús og fásóknin að þeim
er hans stöðuga vandamál".
Leikhússtjórinn — von Nieren-
steiner — tók á móti þeim bak við
leiksviðið, þar sem hann var að
fylgjast með frumsýningu á nýrri
óperettu. Leiksviðið var allt tjald-
að sorgarslæðum, og leikendurnir
allir eins og líkfararboðar. Hljóm-
sveitin lék átakanleg sorgarlög.
„Já, þetta er alveg nýtt leikrit“,
sagði von Nierensteiner, þegar þeir
voru komnir inn í skrifstofu hans
og setztir. „Viljið þér reykja, herra
doktor? Nei ekki það. Þér viljið
ekki njóta lífsins. Þannig er allt
fólk nú á dögum. Ómögulegt að
skemmta fólki framar. Allt er
reynt, allra bragða neytt, en öll
fyndni er útslitin og p a s s é. Fólk-
ið geispar upp í opið geðið á öllum
mínum beztu leikurum, leikrita-
höfundum og lagasmiðum. Bezti
gamanleikarinn getur ekki einu
sinni fengið áhorfendur til þess
að brosa, þótt hann detti beint á
rassinn út af stól. Og þó krefst
fólkið að ég skemmti því. Hvílík
D VÖL
frekja! Snjöllustu hnyttiyrði hrífa
ekki á það, og hoppandi gamanlög
svæfa það í spikinu. Það lítur út
fyrir, að fyndnin sé gengin sér
til húðarinnar. Gamansemin
skemmtir fólki ekki lengur. Jæja,
þá reynum við andstæðuna. Þetta
óperettuleikrit er samið af skrif-
stofustjóra hagstofunnar og kenn-
ara í landmælingum. Þeir hafa
forðast alla fyndni eins og sjálfa
pestina. Meistaraverk í þumbalda-
hætti. Já, þetta er nýi tíminn —
hvernig lízt ykkur á? Smyrja bara
gráu sementi yfir allt saman.
Haldið ekki að fólk muni skemmta
sér konunglega?“ Leikhússtjórinn
þagnaði og bandaði í ákafa til
gesta sinna.
Caries brosti í samúðarskyni.
„Ég er smeykur um---------“ and-
varpaði hann og þagnaði svo.
Von Nierensteiner fórnaði hönd-
um og sagði:
„Nú, en hvað þá? Hvað á ég að
gera? Segið mér, hvað ég á að
bjóða fólki“.
Caries dró nú upp úr vasa sínum
ljósrauða öskju með silkibandi og
sagði: „Bjóðið fólkinu hláturtöfl-
ur dr. Pepsin. Fáið yður eina sjálf-
ur og athugið áhrifin.“
Nierensteiner fékk sér eina þegj-
andi og renndi henni niður og í
sama bili kom hláturgeifla fram
á varir hans, og hann kastaði sér
aftur í stólnurrt og skellti á lærið.
„Ja, þvílíkt — dásamlegt. Annað
eins hef ég aldrei lifað! Gaman-
semi í töflum! Stinga fyndninni