Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 70

64
D VÖL
Hann leyfði aldrei að skjóta í nánd við toseinn af ótta við að þær kynnu
að fælast burt.
Þegar Jói var búinn að fylla viðarkassann, tók hann riffilinn sinn,
númer tuttugu og tvö, og fór upp að lindinni við runnana. Hann fékk
sér aftur að drekka og miðaði svo byssunni á alla skapaða hluti, kletta,
fljúgandi fugla, stóra svarta grísapottinn undir sýprustrénu, en hann
hleypti aldrei af, því hann hafði engin skot og átti ekki að fá þau fyrr
en hann yrði tólf ára. Ef faðir hans sæi hann miða rifflinum heim að
bænum, mundi hann halda skotunum fyrir honum árinu lengur. Jói
minntist þess og miðaði ekki aftur í þá átt. Það var nóg að þurfa að
bíða tvö ár enn eftir skotunum. Næstum allar gjafir föður hans voru
gefnar með einhverjum skilmálum, og það rýrði gildi þeirra. Það var
víst kallað góður agi.
Kvöldmaturinn fékk að bíða fram í myrkur eftir því að faðir hans
og Billi Búkk kæmu heim. Loksins komu þeir þó, og Jói fann að það lagði
af þeim indæla vínlykt. Þá varð hann glaður með sjálfum sér, því faðir
hans talaði oft við hann þegar vínlykt var af honum og sagði honum
afrekssögur af sjálfum sér frá ólgutímum æsku sinnar.
Eftir kvöldmatinn settist Jói við eldstóna og feimnisleg augun hvörfl-
uðu um stofuna. Hann beið eftir að faðir hans leysti frá skjóðunni, því
hann sá að hann bjó yfir einhverju. En það brást honum. Faðir hans
benti á hann stranglegur á svip.
„Farðu að hátta, Jói. Þú átt að hjálpa mér í fyrramálið.“
Það var ekki sem verst. Jói hafði gaman af að gera það sem honum
var sagt, ef það voru bara ekki hversdagsstörf. Hann leit niður á gólfið
og bar spurninguna fram með vörunum áður en hann sagði hana upp-
hátt. „Hvað ætlum við að gera í fyrramálið, slátra grís, ha?“
„Æ, góði þegiðu. Farðu nú í rúmið.“
Þegar hann hafði lokað á eftir sér, heyrði hann að faðir hans og
Billi Búkk hlógu lágt, og hann vissi að þeir voru með einhverja fyndni.
Og þegar hann var lagztur fyrir, reyndi hann að greina orðaskil í
muldrinu hinum megin við þilið, og hann heyrði föður sinn malda í
móinn: „En Rut, hann var nú ekki dýr.“
Jói heyrði í vælandi uglum á músaveiðum úti við hlöðuna, og trjá-
grein slást í húsvegginn. Kýr var að baula er hann valt út af.
Þegar glymhyrnan kvað við um morguninn, klæddi Jói sig af meiri
flýti en vant var. Hann þvoði sér í framan og greiddi hárið frammi í
eldhúsi, og móðir hans sagði önuglega: „Farðu ekki út fyrr en þú ert
búinn að láta eitthvað í þig.“
i