Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 57

E> VÖI,
51
Mundu að koma
Eftir pví sem árin fœrast
yfir mig og pyngjast spor,
Þrái ég meir og meir að nœrast
af mœtti pinnar grósku, vor.
Kannske verð ég fœr og
fleygur,
finn mér vaxa æskupor,
hugur hvass og hvergi deigur,
komir pú, hið nýja vor.
Ktundu að koma á mínar slóðir
^iilda, hlýja, bjarta vor,
anda í duldar, gamlar glóðir,
9œða lífi — nokkur spor.
Sveinn frændi
Erfið gerist afkoman
ýmsra nesjabœnda;
og alltaf verður útkoman
e i n hjá Sveini frœnda.
Þó að reikni og reikni Sveinn
— og reikna stöðugt skal ’ann,
einu sinni einn er einn,
alltaf sama talan.
Margir sjá á Sveini blett,
segja: Hann er álfur!
En dœmið hans er reiknað
rétt.
reynt hef ég pað sjálfur.