Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 78

Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 78
72 D VOL folaldsfætur. Faxið var að síkka og dökkna. Feldurinn var orðinn mjúk- ur og skínandi eins og rautt gljálakk af hinum stöðugu kembingum og stroki. Jói bar feiti á hófana og tálgaði þá reglulega svo að þeir skyldu ekki springa. Hárbandið var næstum fullbúið. Faðir Jóa gaf honum gamla spora og beygöi þá og lagaði til unz þeir voru mátulegir. Og einn daginn sagði hann: „Folinn vex fljótar en ég bjóst við. Ég hugsa að þú getir farið að ríða á honum á Þfikkardaginn. Heldurðu að þú lafir nú á honum?“ „Ég veit ekki,“ sagði Jói feiminn. Það voru ekki nema þrjár vikur fram að Þakkardeginum. Hann vonaði að það kæmi ekki rigning, því hún mundi skemma rauða hnakkinn. Gabílan þekkti Jóa nú orðið og þótti vænt um hann. Hann hneggj- aði þegar hann sá Jóa koma yfir akurinn, og úti í haganum kom hann hlaupandi þegar húsbóndi hans blístraði á hann. Hann fékk eina gulrót í hvert sinn. Billi Búkk las Jóa forsagnir reiðfiminnar aftur og aftur. „Nú þegar þú ert kominn á bak, þá áttu að þrýsta hnjánum fast að síðunum og ekki halda þér í hnakknefið, og þó hann setji þig af sér, þá skaltu ekki setja það fyrir þig. Það er alveg sama hvað góður reiðmaður það er, alltaf er einhver hestur sem getur komið honum af sér. Þú ferð bara undir eins á bak aftur áður en hann verður maskinn með sig. Hann hættir fljótlega að setja þig af sér og hann hættir fljótlega að geta það. Þannig fer maður að því.“ „Ég vona að hann rigni ekki áður,“ sagði Jói. „Því þá það? Viltu ekki láta setja þig í forina?“ Það var nú ein ástæðan, og svo var hann líka hræddur um að í lát- unum kynni Gabílan að renna og detta ofan á hann og fótbrjóta hann eða lærbrjóta. Hann hafði séð það koma fyrir menn, hafði séð hvernig þeir engdust á jörðinni eins og sprengdar veggjalýs, og hann var hræddur við það. Hann æfði sig á saggrindinni hvernig hann mundi halda á taum- unum í vinstri hendinni og hattinum í þeirri hægri. Ef hann hefði þannig báðar hendur fastar, gæti hann ekki gripið í hnakknefið þó hann fyndi að hann væri að detta. Hann vildi ekki hugsa um hvað biði hans ef hann gripi í hnakknefið. Kannske mundu faðir hans og Billi Búkk aldrei yrða á hann framar, þeir mundu skammast sín svo mikið. Það mundi berast út, og móðir hans mundi líka skammast sín. Og í skólanum — það var of hræðilegt til að hugsa um það. Hann byrjaði að stíga í ístaðið þegar hnakkurinn var á hestinum,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104

x

Dvöl

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.