Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 54

48
nú með öllu þrotnir. Þeir gátu ekki
hreyft sleðann með hinum sjúka
félaga.
Þeir reistu tjaldið í örvæntingu
og með erfiðismunum og báru hinn
sjúka inn. Svo drógust þeir nokkur
skref frá tjaldinu og báru saman
ráð sín.
Þeir voru að ráðgast um það,
hvor þeirra ætti að reyna að kom-
ast til aðalstöðvarinar og fá hjálp,
og hvor ætti að vera eftir hjá
Evans. Þetta var örþrifaráðið. Það
varð úr, að Crean, sem var öllu
hressari, skyldi fara og reyna að ná
til Hut-Point, en þangað var um
þrjátíu mílna vegur. Þaðan skyldu
svo sendir menn á sleða hið bráð-
asta til hjálpar.
En ef þar væri ekki menn að
finna, varð Crean að ganga enn
fimmtán mílur til aðalbækistöðvar
leiðangursins við Evanshöfða.
Hríðinni var nú slotað, og Crean
kvaddi félaga sína og lagði upp í
förina, sem síðustu lífsvonir þess-
ara manna voru tengdar við. Las-
hly lyfti upp tjaldskörinni, svo að
Evans, sem lá í svefnpoka sínum,
gæti séð á eftir honum. Hvenær
skyldu þeir fá að sjá aftur mann-
inn, sem nú var að hverfa út í hina
hvítu auðn?
Þeir voru einir, og dapurleikinn
settist um lund þeira. Lashly gerði
hafragraut, þótt smátt væri orð-
ið um grjónin, og gaf sjúklingnum
að borða. Síðan bjó hann um hann,
og svefnpoki Creans fékk nú það
hlutverk að mýkja hvíluna fyrir
DVÖL
sáran og örþreyttan líkama Evans
eftir hundrað mílna vegferð á velt-
andi sleða.
Evans hlýnaði brátt og á hann
seig þungur svefnhöfgi. Er hann
vaknaði eftir langan svefn, sat
Lashly óbifanlegur við hlið hans.
Evans sagði seinna: „Ég held, að
fáum særðum mönnum í heims-
styrjöldinni miklu hafi verið hjúkr-
að af jafn mikilli umhyggju og mér
í þetta sinn suður í hinni eilífu
þögn.“
Nokkur dægur liðu, og stöðugt
dró af Evans. Geta má nærri, að
Lashly hefur oft aðgætt, hvort ekki
sæi einhvers staðar dökkan díl út
við sjóndeildarhringinn.
Allt virtist nú hníga að einum
lokum, og taflið vera að ljúkast.
Evans var við dauðans dyr. Vistir
þeirra voru með öllu þrotnar, utan
fáeinar tvíbökur,mýktar í paraffín-
olíu. Lashly var nú svo þrotinn að
kröftum og hungri, að engar lík-
ur voru til, að hann gæti bjargað
sjálfum sér til aðalbækistöðvarinn-
ar. Honum var nú orðið þetta sjálf-
um Ijóst, en það virtist ekki fá
á hann, þennan göfuga og stál-
trausta mann. Dauðinn virtist fel-
ast í næstu stundum.
En þegar neyðin var stærst var
hjálpin næst.
Allt í einu rauf veikur ómur
kyrrðina. Var það skynvilla dauð-
vona manna? Nei, nú heyrðist þaö
aftur. Hundgá. Lashly, sem hafði
legið við hlið Evans, þaut á fætur
svo fljótt, sem kraftar hans leyfðu.
i