Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 44

38
D VÖL
Náttból
ræða, en það var nauðsynleg var-
úðarráðstöfun, ef þeim átti að tak-
ast að ljúka ferð sinni heilu og
höldnu. Gera varð einnig ráð fyrir,
að margvíslegir farartálmar yrðu
á leið þeirra, svo sem jökulsprung-
ur, stórhríðar og skyrbjúgur, sem
tefðu för þeirra lengri eða skemmri
tíma.
Dag eftir dag streittust þeir á-
fram yfir hájökla Suðurskauts-
landsins. Hin eilífa þögn umlukti
þá, og ekkert hljóð náði eyrum
þeirra, nema eigið fótatak og marr-
ið undan sleðameiðunum.
Þrem dögum eftir að þeir skildu'
við Scott brast á þá iðulaus stór-
hríð, sem gerði þeim ókleift að
ákveða stefnuna, svo að þeir urðu
að halda áfram í þá átt, sem þeir
álitu vera norður. Þótt þeir væru
klæddir nær vindheldum klæðum,
reyndist mjög torvelt að verjast
hinum örsmáu smjókornum, sem
þrengdu sér inn um hverja smugu.
Kófið blindaði þá og neyddi þá til
að gefa staðar og snúa sér undan.
Vindurinn var stingandi napur og
smaug gegnum merg og bein, og
hann erti hörundið, eins og það
væri stungið með ótal nálaroddum.
Er hríðinni slotaði, komust þeir
að raun um, að þá hafði borið all-
mikið af réttri leið, en þrátt fyrir
stórhríðina og ófærðina, tuttugu
og átta stiga frost og að þeir höfðu
verið á hvíldarlausri jökulgöngu
undanfarna mánuði, höfðu þeir
lagt að baki sextán til nítján míl-
ur hvern þessara stórhríðardaga.