Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 78

72
D VOL
folaldsfætur. Faxið var að síkka og dökkna. Feldurinn var orðinn mjúk-
ur og skínandi eins og rautt gljálakk af hinum stöðugu kembingum
og stroki. Jói bar feiti á hófana og tálgaði þá reglulega svo að þeir
skyldu ekki springa.
Hárbandið var næstum fullbúið. Faðir Jóa gaf honum gamla spora
og beygöi þá og lagaði til unz þeir voru mátulegir. Og einn daginn
sagði hann:
„Folinn vex fljótar en ég bjóst við. Ég hugsa að þú getir farið að
ríða á honum á Þfikkardaginn. Heldurðu að þú lafir nú á honum?“
„Ég veit ekki,“ sagði Jói feiminn. Það voru ekki nema þrjár vikur
fram að Þakkardeginum. Hann vonaði að það kæmi ekki rigning, því hún
mundi skemma rauða hnakkinn.
Gabílan þekkti Jóa nú orðið og þótti vænt um hann. Hann hneggj-
aði þegar hann sá Jóa koma yfir akurinn, og úti í haganum kom
hann hlaupandi þegar húsbóndi hans blístraði á hann. Hann fékk
eina gulrót í hvert sinn.
Billi Búkk las Jóa forsagnir reiðfiminnar aftur og aftur. „Nú þegar
þú ert kominn á bak, þá áttu að þrýsta hnjánum fast að síðunum og
ekki halda þér í hnakknefið, og þó hann setji þig af sér, þá skaltu ekki
setja það fyrir þig. Það er alveg sama hvað góður reiðmaður það er,
alltaf er einhver hestur sem getur komið honum af sér. Þú ferð bara
undir eins á bak aftur áður en hann verður maskinn með sig. Hann
hættir fljótlega að setja þig af sér og hann hættir fljótlega að geta
það. Þannig fer maður að því.“
„Ég vona að hann rigni ekki áður,“ sagði Jói.
„Því þá það? Viltu ekki láta setja þig í forina?“
Það var nú ein ástæðan, og svo var hann líka hræddur um að í lát-
unum kynni Gabílan að renna og detta ofan á hann og fótbrjóta hann
eða lærbrjóta. Hann hafði séð það koma fyrir menn, hafði séð hvernig
þeir engdust á jörðinni eins og sprengdar veggjalýs, og hann var
hræddur við það.
Hann æfði sig á saggrindinni hvernig hann mundi halda á taum-
unum í vinstri hendinni og hattinum í þeirri hægri. Ef hann hefði
þannig báðar hendur fastar, gæti hann ekki gripið í hnakknefið þó
hann fyndi að hann væri að detta. Hann vildi ekki hugsa um hvað
biði hans ef hann gripi í hnakknefið. Kannske mundu faðir hans og
Billi Búkk aldrei yrða á hann framar, þeir mundu skammast sín svo
mikið. Það mundi berast út, og móðir hans mundi líka skammast sín.
Og í skólanum — það var of hræðilegt til að hugsa um það.
Hann byrjaði að stíga í ístaðið þegar hnakkurinn var á hestinum,