Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 7

DVÖL
5
hans er háttuð, gengur hann upp
á loft að herbergi Bertu. Hann
drepur ekki á dyr, og gætir ekki
að því, hvort hurðin sé læst. Hún
er ekki læst, og hann veit það.
Og stormurinn eykst, og það
dimmir um leið. Loftið þyngist,
og stormurinn fer að feykja með
sér mold, sem gerir himininn
móskan. Blygðun Bertu er ekki
ýkjamikil, henni finnst það meira
að segja ofur eðlilegt, að hún veiti
húsbóndanum ást sína, auk dag-
legra starfa. Hún elskar hann á
sinn einfalda hátt, eins og góð
vinnukona elskar góðan heimilis-
brag. En hið innra með honum
falla skorður, sem hann hefur reist
og haldið við til þessa. Hann fer
að verða tillitslaus og óvarkár.
Hann lætur sig það meira að segja
litlu skipta, hvort kona hans sefur
eða ekki, þegar hann fer inn til
Bertu. Konan vefur. Hún er
hálfnuð með nýjan, fagran dúk.
Hún er ljúf í lund og hlakkar til
að sjá hann fullgerðan.
— Þú manst hvað ég sagði við
þig um launahækkun handa Bertu,
segir hún dag nokkurn. — Ég held
við ættum að gera hana ánægða.
Það lítur út fyrir, að henni sé ekki
um geð að ílendast hjá okkur. Hvað
segir þú um að láta hana fá tutt-
ugu og fimm krónur á mánuði?
— Já, já, það er sjálfsagt,'svar-
ar hann ráðvilltur. — Hún á það
skilið, bætir hann við og brosir ó-
eðlilega. — Já, það finnst mér líka,
segir húsmóðirin. Svo gengur hún
til Bertu og segir: — Við höfum
ákveðið að láta Bertu fá launa-
hækkun frá fyrsta þessa mánaðar.
Það verður þá tuttugu og fimm
krónum meira á mánuði. Við erum
svo ánægð með Bertu, — bæði
maðurinn minn og ég.
— Jæja, ég þakka, svarar Berta
og roðnar. Þetta er nú annars allt
of mikið, segir hún. Húsmóðirin
hlær lágt og hugsar með sér, um
leið og hún gengur út: — En hvað
hún er blíð og óspillt. Og svo leið-
ist hugur hennar aftur að vefn-
um, o^ hún rennir augunum með
velþóknun yfir gláfægð húsgögn-
in, ný blómin á borðunum og
hreina gluggana.
Svo kemur hann seint heim