Dvöl - 01.01.1948, Síða 13

D VÖL
11
við þetta nafn, hafði oft heyrt það
nefnt áður í sambandi við frægan
grafreit skammt frá borginni.
Hann gerði sig líklegan til að
fylgjast með öðru fólki, sem var
að streyma út úr vagninum. Og
um leið sneri hann sér að fátæk-
legum stúdent, sem næstur hon-
um stóð og spurði hann, hvenær
síðasti vagn færi til borgarinnar
aftur.
Það var ekki laust við, að hann
l’yndi til fagnaðar, þegar hann varð
þess vitandi, hvert hann var kom-
inn, en hafa þó ekiö út í óviss-
una. Sá fögnuður var heldur ekki
að ástæðulausu, því þegar hann
hafði yfirgefið vagninn, mætti
augum hans hvarvetna óumræði-
leg fegurð, og alls staðar ríkti
friðandi þögn. Á milli hárra hamra
og skógivaxinna hæöa var lítill
blómum ofinn dalur, og þar lá
þessi óviðjafnanlegi hvíldarstaður,
þar sem jafnvel storminum var
varnað að rjúfa kyrrðina.
Þetta var ekki kirkjugarður með
gröf við gröf, og kross við kross —
eða óreglulega niðurröðuðum
steinminnisvörðum meö nokkrum
kveðjuorðum á. Nei, þetta var allt
annað, meira og fullkomnara.
Þarna var andanum lyft langt yfir
það jarðneska í fegurð fullkom-
innar listar.
— Blessuö blómin, varð Atla
að orði, er hann gekk fram hjá
nokkrum fögrum musterislíkönum,
ofnum úr marglitum rósum, er
Kýprusviðurinn skýldi á allar
hliðar. Það var næstum því ótrú-
legt, að nokkur mannleg hönd gæti
fengið liljur jarðarinnar til að vaxa
þannig.
Ósjálfrátt hvarflaði hugur hans
heim.
Voru ekki líka blóm þar? Hvers
vegna hafði hann aldrei séð þeim
svona fyrir komið? Meðan hann
lagði leið sína inn í bogmyndaða
hvelfingu, sem grafin var undir
skógivaxna hæðina, tók hann sam-
an marga fyrirlestra. Hann ætlaöi
að kenna þjóðinni sinni að gróður-
setja blómin, þannig að þau gætu
talað til hjartans á sama hátt og
þessi, svo að menn heima færu
ekki á mis við slíkar raddir nátt-
úrunnar.
Vegna ólgunnar, sem fór um sál
hans, veitti hann engu eftirtekt,
fyrr en hálfkæföur ekki barst að
eyrum hans og vakti hann af þess-
um hugsunum.
Atli leit í kringum sig.
í hvelfingunni, sem hann var
staddur í, voru grafir til beggja
handa, en fyrir framan munnana
stóöu marmarastyttur, fögur lista-
verk af alls konar gerð. í gegnum
þau fannst honum lífið koma á
móti sér fram úr gröf dauða og
myrkurs. AÖ fótstalli einnar stytt-
unnar, sem var Kristslíkan, kraup
dökkklæddur kvenmaður og fól
andlitið í höndum sér. Atli hafði
oft séð myndir þessu líkar áður,
en þær höfðu oftast verið í hans