Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 19

DVÖL
17
A brattann
Eftir Hermann Hesse
Er ég stóð uppi í fjallshlíðinni
og var í þann veginn að fara inn
í djúpt gil, sneri ég mér við og
renndi augum yfir dalinn. Sólin
skein í hinni grænu veröld þarna
niðri, og yfir ökrunum var sem
lægi brúnleit blæja. Þarna niðri
var ofurlítið himnaríki, og hlýrri
mildi andaði upp til manns frá
þvi. Þar var söngur í sálum, og
hunangsflugurnar suðuöu ánægju-
lega, þegar blómilmurinn barst aö
vitum þeirra.
Og allt þetta hafði ég yfirgefið
til þess að klífa fjallið.
Fararstjórinn snerti handlegg
minn. Ég varð aö beita mig hörðu
til þess aö geta litið af þessari
fögru og ástfólgnu mynd.
Og fram undan var gilið dirnrnt
og draugalegt. Enginn sólargeisli
komst þangað inn. Lítill, svartur
lækur niðaði þar í klettasprungu.
Fölt gras óx á báðum bökkum
hans. Það stóð í ofurlitlum topp-
um. Steinar, sem vatnið hafði
skolað með sér, lágu nú á lækjar-
botninum og litu út eins og hvít,
lifandi bein.
— Nú hvílum við okkur stund-
arkorn, sagði ég og sneri mér að
fararstjóranum.
Hann hló við með vorkunnsemi,
og svo settumst við. Þarna var
svalt. Myrkrið læddist eftir fjalls-
hlíðinni. Ég hugsaði um það, hve
mér fannst þessi leið, sem við
gengum; andstyggileg, hve þessi
kaldranalega fjallshlíð þjáði mig,
nísti mig, hve viðurstyggilegt það
var að busla yfir kalda læki, og
svo þetta dimma klettagil, sem
við urðum að klífa.
— Þetta er ekki árennileg leið,
sagði ég til þess að reyna fyrir
mér. Ofurlítill vonarneisti lifnaði
í brjósti mínu. Hann flökti eins
og deyjandi logi. Ef til vill gætum
við snúið við, ef til vill var hægt
að telja fararstjóranum hughvarf.
Við mundum kannski losna við
margs konar óþægindi, ef við
snerum við.
— Já, því ættum við ekki að
snúa við? Var það, sem við höfð-
um yfirgefið, ekki þúsund sinnum
fallegra? Var lífið þar ekki auð-
ugra, fegurra og hlýrra, og var ég
ekki aðeins maður, þegar öllu var
á botninn hvolft? Og lífið er svo
stutt. Eigum við ekki rétt á ham-
ingjunni, eigum við ekki rétt á
sólarbrosi, eigum við ekki rétt á
að spegla augu okkar í bláu, tæru