Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 26

24
DVÖL
— Honum líður vel, góða mín,
sagði hjúkrunarkona. — En þér
verðið að reyna að hressast, áður
en þér sjáið hann.
— Segið það ekki; ef það er
ekki satt.
— Það er satt. Hann er úr allri
hættu. Aðeins smávægileg meiðsl.
En nú verðið þér að hvíla yður.
Þér verðið að sofna. Hún lézt hlýða.
Læknirinn sagði við hjúkrunar-
konuna frammi á ganginum: — Ég
held hún nái sér.
En hún gat ekki sofnað. Hún
var að hugsa um það, sem hjúkr-
unarkonan hafði sagt. Var það
•satt? Ef hann væri------ef hann
væri nú mikið meiddur? Mundu
menn segja henni það, ef svo væri?
Mundi mönnum ekki finnast það
meiri hjartagæzka að ljúga? Hún
varð að fá að vita sannleikann.
Að lokum fann hún lausn. Ef hún
spyrði ekkert um hann, mundi
fólkið þegja ef hann væri-------,
en ef hann væri heill eða lítið
meiddur, mundi fólk færa henni
fréttir af honum og kveðjur frá
honum ótilkvatt og óspurt.
Daginn eftir spurði hún einskis,
og hjúkrunarkonan sagði heldur
ekki neitt. Er leið að kvöldi, fannst
lækninum, sem henni hrakaði. Nú
vissi hún líka, að það var verið að
reyna að tæla hana til þess að
lifa — alein. En hún hafði lofað
honum, að þau skyldu alltaf vera
saman — að eilífu.
Til þess að vera fullkomlega viss
um þetta, opnaði hún augun
seinna um kvöldið og leit á hjúkr-
unarkonuna. Hjúkrunarkonan fór
þegar að tala við hana, glaðiega
og örvandi, en nefndi hann þó
ekki á nafn. Nú var hún alveg
hss um það.
Daginn eftir sagði læknirinn við
hjúkrunarkonuna: — Ég hélt, að
hún mundi verða mikiu betri í
dag, en hún virðist lakari. Ég er
farinn að óttast um hana. Hún
virðist vera komin á það stig, er
engu má muna^ að menn missi
jafnvægið. Viðnám hennar getur
bilað, þegar minnst varir.
í rökkrinu um kvöldið, er lækn-
irinn stóð við rúm hennar og
horfði á föla andlitið með brosið
við munnvikin, sagðí hann við
sjálfan sig: — Ég er hræddur um,
að hún ætli að yfirgefa okkur.
Grunur hans reyndist réttur.
Morguninn eftir heyi’ði hjúkrun-
arkonan, að hún sagði: — Bíddu,
vinur minn. Og stuttu seinna
hvíslaði hún lágt: — Að eilífu,
elskan mín.
Hjúkrunarkonan leit út um
gluggann og sagði við lækninn:
— Þau ætluðu að fljúga saman yfir
fjöllin þarna í vestri.
— Það hafa þau kannske þegar
gert, sagði læknirinn.
Hjúkrunarkonan leit, á rúmiö
aftur og sagði: — Hvílík blessun,
að hún skyldi aldrei þurfa að vita
neitt um það.