Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 34

32
D V ÖI»
Joe grandskoðaði hann eins og vís-
indamaður.
— Geturðu sannað, að þetta sé
áreiðanlega stjarna? — Þetta lík-
ist miklu meira — — —
Augu Sneckys ætluðu út úr höfði
hans.
— Nei, — nei! Ef þú segir þetta
aftur, skal ég pína þig!
— Sannaðu það þá!
Snecky mjakaði sér niður af
bekknum.
— Bíddu bara eitt augnablik.
Hann gekk yfir á annan enda
torgsins, þar sem birtan var mikil,
og lagði stjörnuna varfærnislega
niður. Síðan tók hann að draga
hring utan um það svæði, sem
bjarminn frá stjörnunni sást í, rétt
eins og rauðskinni á veiðum.
— Ég held þú sért eitthvað verri,
Snecky!
Hann kærði sig kollóttan um
það, sem Joe sagði, og hélt áfram,
unz hann hafði dregið hringinn
alian. Skyndilega nam hann stað-
ar og stóð grafkyrr eins og hann
væri negldur fastur.
— Hér Joe . . . flýttu þér . . . !
Joe kom.
— Beygðu þig niður, — eins og
ég geri!
Joe beygði sig. Snecky athugaði
ahdlitssvip vinar síns gaumgæfi-
lega. Augu hans urðu geysistór aí
undrun. Kinnar hans urðu blóð-
rjóðar. Þunnar varirnar gliðnuöu
í algjöru brosi við uppgötvunina.
Snecky lagði handlegg sinn yfir
axlir Joe.
— Hvor okkar var svo meiri
kjáni, ha?
Rödd Joe var lág:
— Þetta er furðulegt, Snecky.
Ertu viss um, að þetta sé rétt?
— Hvort ég er! Ég sá hana
hrapa.
— Frá himninum?
— Hér er hönd mín. Ég var á
gangi niðri í Sauchiehallarstræti
og varð litið upp. Þá sá ég hana
koma eítir himninum eins og rak-
ettu og hrapa niður á þakið hjá
Woolworths, — síðan kom hún
hoppandi nið'ur á strætisvagn og
svo niður á gangstéttina — og
svo ....
Augu Joe voru full af eftirvænt-
ingu.
— Trúirðu mér nú, Joe?
— Já. — En hvað ætlarðu að
gera með hana, Snecky?
— Leggja hana undir koddann
minn og dreyma og verða ríkur.
— Þú ert svei mér hamingju-
samur, Snecky. Ég vildi bara, að
ég ætti stjörnu líka. Geturöu ekki
lofað mér að hafa hana með þér,
svo að ég geti líka sofið á henni?
— Því þá?
— Þá verðum við báðir ríkir, og
svo getum við keypt allan Cow-
cadden. —
— Því það?
— Og þá gerum við þar alveg
eins og hjá Mary frænku.