Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 46

44
verður því ekki með orðum lýst,
nema eiga það á hættu að tala
ósiðsamlega. Janúar rak upp ösk-
ur og kallaði: — Hjálp, hjálp.
Niður úr trénu með þig kona. Hvað
leyfir þú þér að gera, kvensnift?
— Elskulegi eiginmáSúr hvað
gengur að þér? svaraði hún. —
Vertu nú þolinmóður stundarkorn.
Ég hef einmitt hjálpað þér til þess
að fá sjónina aftur. Ég hélt, að ég
gæti ekki gert þér neitt betra en
að gefa þér sjónina á ný. Guð veit,
að ég gerði það aðeins í góðum
tilgangi. Ég gat það ekki á annan
hátt en þann að takast á við
manninn hérna uppi.
—- Takast á við hann? Þetta
eru einkennileg átök. Ég vildi, að
guð léti ykkur bæði líða smánar-
legan lauða. Ég sá það með mín-
um eigin augum, að hann lá með
þér. Ég vildi, að ég gæti hengt mig,
sagði riddarinn í örvæntingu.
— Jæja, þá hefur þetta allt
saman verið unnið fyrir gýg, sagði
hún. — Því að þú mundir ekki
tala þannig um mig, ef þú hefðir
fulla sjón. Þú getur ekki verið bú-
inn að fá sjónina til fulls enn.
— Ég sé eins vel og ég hef nokk-
urn tímann séð áður, lof sé guði,
sagði hann. —• Ég sver það, að ég
gat ekki betur séð, en þetta væri
það, sem fram fór þarna hjá
vkkur.
— Þú smánar mig, sagði hún. —
Þetta eru þá þakkirnar fyrir það,
DVÖL
að ég hef gefið þér sjónina aft-
ur. Æ til hvers var þá allt þetta
erfiði.
— Kona góð, gleymdu þessu öllu
saman, sagði hann. — Ef ég hef
sagt eitthvað rangt, verður þú að
fyrirgefa mér það, en ég gat alls
ekki betur séð, en Damían lægi
með þér þarna uppi.
— Já, kæri eiginmaður, sagði
hún. — Þú mátt auðvitað álíta
það, sem þig langar til. En hvaða
barn sem er veit það með vissu,
að þegar maður er að vakna, þá
getur hann ekki fullkomlega átt-
að sig á því, sem er að gerast í
kringum hann. Hann verður að
vakna til fulls áður. Sama máli
gegnir um mann, sem hefur verið
blindur. Hann sér ekki allt þegar
í stað. Fyrstu dagana, sem þú
nÝtur hinnar endurheimtu sjónar,
munt þú áreiðanlega þykjast sjá
margt, sem á sér enga stoð í raun-
veruleikanum.
Og er hún hafði þetta mælt,
stökk hún ofan úr trénu.
Og nú var Janúar búinn að taka
gleði sína aftur. Hann kyssti konu
sína innilega og strauk henni
mjúklega um lífið og leiddi hana
síðan til hallar sinnar. Gleðjizt
líka, allir góðir menn.
Og þannig endar saga mín um
Mai og Janúar. Góður guð og hin
heilaga mey blessi okkur öll.
Andrés Kristjánsson íslenzkaði.