Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 49

DVÖL
47
Frá Bergi í Kálfhaga.
Bergur hét maður- og var Bergsson.
hann bjó lengi í Kálfhaga í Sandvíkur-
lireppi. Bergur var mjög hjákátlegur í
háttum og voru sumir tilburðir hans
harla hlægilegir; þó bar orðalag hans
og talandi af í því efni.
Einu sinni kom Bergur til Lárusar smá-
skammtalæknis Pálssonar, og hóf tölu
sína við' hann á þessa leiíi: Komið þér
sælir, Lárus minn. Komdu sæll, Lárus.
Þér eruð mikill læknir, Lárus; þú iæknar
allt nema konuna mína. Ég er sendur
hingað frá konu, konu austur í Flóa,
konunni Helgu í Kálfhaga, konunni
minni. Það er nú margt sem að henni
gengur; en einkum þó það, að hún get-
ur aldrei átt barn, og allra sízt lifandi
barn.
Lárus: Hefur konan á klæöum?
Bergur: Heldur held ég það, ég keypti
henni í fat á Bakkanum í fyrra, fyrir
níu dali og allt gatslitið nú------Og
£krá$
c9
svo er það nú ég sjálfur lumpinn og las-
inn, volaður og vesæll, hálfvitlaus, al-
vitlaus, þó aldrei beint vitlaus, og vit-
laus þó.
Bergm- fór eitt sinn með graöneyti til
Reykjavíkur, gamla He'lisheiðarveginn
sem lá um Eskililíð; í för með Bergi
var piltur, Magnús að nafni. Á Eskihlíð
mættu þeir Pétri biskupi, og ávarpaði
Bergur hann á þessa leið: Komiö þér
sælir Pétur minn. Komdu sæll, Pétur
Skelfing ertu orðinn farinn garmurinn,
eitthvað ætlar þú nú samt að ráfa garm-
urinn. Ég er að koma með þetta naut
hingað, en svo vilja þeir ekki nauta-
kjöt í Reykjavík, eða er þaö? Þetta er
nú fini maðurinn. Magnús minn. Og
leggst hann þá ekki bölvaður. (og leggst
hann ... var nautið.)
Urn formennsku Guðmundar á Háeyri
sagði Bergur, að óhætt væri upp á lífiö
að gjöra að róa hjá honum, karlgrey-
skammarhólknum, en aököllin og ósköp-