Dvöl - 01.01.1948, Page 53

DVÖL
51
Húsið sá ég að var málað ljósbrúnt með dekkra skrautí, eins og alvana-
legt er um skóla og járnbrautarstöðvar í Kaliforníu. Tvö járnhlið voru á
limgerðinu, að framan og til hliðar. Útihúsin voru utangarös, bak við
húsið. Gerðið virtist ótrúlega sterkt og þétt.
„Limgerðið ver fyrri storminum,“ kallaði Alex upp yfir skröltið í bílnum,
„Ekkert ver það fyrir Bjarnar-Jóa,“ anzaði ég.
Skugga brá á andlit hans. Hann benti á hvítkalkað hús úti á vellinum.
„Þarna búa kínversku verkamennirnir. Það eru góðir verkamenn. Ég viidi,
að ég hefði nokkra slíka.“
Léttivagn birtist í þessu framundan gerðinu og beygði út á veginn.
Grái dráttarhesturinn var gamall, en vel hirtur, vagninn gljáfægöur
og aktygin glampandi. Á augnhlífum hestsins var stórt H úr silfri. Mér
sýndist taumurinn of stuttur á svona gamlan hest.
Axel kallaði. „Þarna koma þær og eru að fara í kirkju.“
Við tókum ofan og hneigöum okkur fyrir konunum um leið og þær
fóru framhjá og þær kinkuöu kurteislega kolli. Ég virti þær vandlega
fyrir mér og varð hverft við. Þær voru næstum þvi nákvæmlega eins
og ég hafði hugsað mér. Bjarnar-Jói var enn óhugnanlegri, en mér
haföi hugsazt, fyrst hann gat meö raddblæ. einum saman lýst útliti
fólks. Ég þurfti ekki aö spyrja hvor væri Emalín og hvor Amý. Skæru,
hvössu augun, ákveðna hakan, munnurinn, sem líktist demantsrispu
á gleri, beinn líkamsvöxtur, án allra boglína, það var Emalín. Amý
var ákaflega lík henni, en þó svo ólík. Hún var mjúkleg. Augu hennar
hlý, varirnar blómlegar og brjóstmikil var hún, en samt lík Emalin.
Varir Emalín voru beinar og þunnar frá náttúrunnar hendi, en Amý
gerði sínar varir þunnar. Emalín hlýtur að hafa verið fimmtíu til
fimmtiu og fimm ára gömul og Amý einum tíu árum yngri. Mér gafst
aðeins örstutt tækifæri til að horfa á þær og ég sá þær aldrei aftur.
Því vir'ðist einkennilegt, að engan í víðri veröld þekkti ég betur, en þessar
tvær konur.
Axel hrópaði. „Þú sérð hvað ég á við með aðalsnafninu.“
Ég samþykkti. Hvert samfélag mundi hljóta öryggiskennd af því,
að hafa slíkar konur meðal sín. Staður eins og Loma, með þokulofti
sínu og stóru, óþverralegu fenjunum, þarfnaðist mjög Hawkinssystr-
anna. Nokkurra ára dvöl þar, gat spillt geði manns, ef áhrifa þessara
kvenna gætti ekki til mótvægis.
Þetta var góð máltíð. Systir Alex steikti hænsnin í smjöri og fór að
öllu rétt. Óvild mín og tortryggni á matsveini okkar jókst. Seinna sátum
við í borðstofunni og drukkum göfugt koníak.