Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 10

72
„í kvöld?“ sagði Dilsý. „Er hann
hérna í kvöld?“
„Dilsý er svört líka,“ sagði Jason.
„Reyndu að borða eitthvað,"
sagði Dilsý.
„Ég hef ekki lyst á neinu,“ sagði
Nanna.
„Ég er ekki surtur,“ sagði Jason.
„Fáðu þér kaffi,“ sagði Dilsý.
Hún hellti í bolla handa Nönnu.
„Veiztu, að hann sé þarna úti í
kvöld?“ Hvernig veiztu, að hann
sé þarna í kvöld?“
„Ég veit það,“ sagði Nanna.
„Hann er úti að bíða, ég veit það.
Ég hef búið með honum nógu
lengi til þess. Ég veit, hvað hann
ætlar sér, áður en hann veit það
sjálfur.“
„Fáðu þér kaffi,“ sagöi Dilsý.
Nanna bar bollann upp að vörun-
um og blés í hann. Munnurinn á
henni varð að totu eins og á snáki,
sem belgir sig, eða eins og gúmml-
munnur — eins og hún hefði blás-
ið allan íarða úr vörunum út í
kaffið.
„Ég er ekki svartur,“ sagði Jas-
on. „Ertu surtla, Nanna?“
„Ég er dóttir Heljar, barnið gott,“
sagði Nanna. „Bráðum verð ég ekki
neitt. Ég fer bráðum þangað, sem
ég varð til.“
III.
Hún fór að drekka kaffið sitt.
Meðan hún drakk með bollann í
báðum höndum, fór hún að hljóða
aftur. Hún hljóðaði ofan í bollann
og kaffið spýttist á hendurnar á
D VÖL
henni og kjólinn. Augu hennar
störðu á okkur, og hún sat kyrr
með olnbogana á hnjánum og
horfði á okkur upp yfir útslettan
bollann og hljóðaði.
„Líttu á Nönnu,“ sagði Jason.
„Nanna fær ekki að elda handa
okkur lengur. Dilsý er orðin frísk.“
„Þegiðu nú,“ sagði Dilsý. Nanna
hélt á bollanum í báðum höndum
og horfði á okkur og hljóðaði eins
og hún væri í tvennu lagi, önnur
Nannan horfði á okkur og hin
hljóðaði. „Af hverju færðu ekki
herra Jason til að hringja í fóget-
ann?“ spurði Dilsý.
Þá hætti Nana, en hélt utan
um bollann með báðum löngu,
brúnu höndunum sínum.
Hún reyndi að súpa á kaffinu,
en skvetti þá ofan á hendurnar á
sér og kjólinn og setti bollann frá
sér. Jason hugði að.
„Ég get ekki kyngt því,“ sagði
Nanna. „Ég kyngi, en kem því ekki
niður.“
„Þú skalt fara heim,“ sagði
Dilsý. „Froný býr um þig á dýnu,
og ég kem á eftir.“
„Hann lætur engan negra aftra
sér,“ sagði Nanna.
„Ég er ekki surtur," sagði Jas-
on. „Eða hvað, Dilsý?“
„Ætli það,“ sagði Dilsý. Hún leit
á Nönnu. „Ég býst ekki við hann
geri það. Hvað ætlarðu þér þá?“
Nanna horfði á okkur. Augun
hvimuðu, eins og hún væri hrædd
um, að nú væri hver síðastur að