Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 14

76
framan'við arininn. Það lifði ögn
í honum. Nanna bætti í, þó að
heitt væri fyrir í húsinu. Það fór
að skíðloga hjá henni. Hún fór að
segja sögu.
Röddin minnti á augnaráðið, það
var eins og augun, sem horfðu á
okkur og röddin, sem talaði við
okkur ættu ekki heima með henni.
Eins og hún hrærðist annars stað-
ar, væri að bíða einhvers staðar í
Durtu.
Hún var fyrir utan kofann.
Röddin hennar var inni og sköpu-
lagið, sú Nannan, sem gat bograzt
í gegnum gaddavírsgirðingu með
fatapinkil ríðandi á höfðinu eins
og hann væri þyngdarlaus eða
loftbelgur, hún var við. En svo
ekki meir. „Og svo kom þessi
drottning gangandi að skurðinum,
þar sem ljóti maðurinn var að fela
sig. Hún gekk rakleitt upp að
skurðinum og hún segir: „Ef ég
slepp bara yfir skurðinn,“ segir
hún.
„Hvaða skurð?“ sagði Kaddý.
„Skurð eins og þennan hérna úti.
Hvað vildi drottning vera að fara
niður í skurð?“
„Til að komast heim til sín,“
sagði Nanna. Hún horfði á okkur.
„Hún varð að fara yfir skurðinn
til að komast heim til sín sem allra
fyrst og loka á eftir sér og skjóta
brandinum fyrir.“
„Af hverju vildi hún komast
heim og skjóta brandinum fyrir?“
sagði Kaddý.
D VÖL
IV.
Nanna horfði á okkur. Hún
þagnaði. Hún var að horfa á okk-
ur. Fæturnir á Jason stóðu beint
út í loftið fram úr skálmunum,
hann sat í kjöltu Nönnu. „Mér
þykir ekkert gaman að þessari
sögu,“ sagði hann. „Ég vil fara
heim.“
„Kannske við ættum að fara,“
sagði Kaddý. Hún stóð upp af
gólfinu. „Ég skal ábyrgjast, að þau
eru farin að leita að okkur núna.“
Hún fór fram að dyrunum.
„Nei,“ sagði Nanna. „Opnaðu
ekki dyrnar.“ Hún stóð á fætur
skyndilega og fór i veg fyrir Kaddý.
Ekki kom hún við hurðina eða
slagbrandinn.
„Því þá ekki?“ sagði Kaddý.
„Komdu aftur upp að ljósinu,“
sagði Nanna. „Það verður svo gam-
an. Ykkur liggur ekkert á.“
„Við ætlum samt að fara,“ sagði
Kaddý. „Nema það verði þá voöa-
lega gaman." Nanna og hún komu