Dvöl - 01.04.1948, Síða 16

78
DVÖL
„Jú, jú,“ sagði Nanna. „Sjáið
þið bara. Þið ætlið að hjálpa mér
að afhýða kornið.“
Hrökkgrjónin vóru líka undir
rúminu. Við afhýddum þau og lét-
um á pönnuna og Nanna hjálp-
aði Jason að halda á pönnunni yfir
loganum.
„Grjónin hrökkva ekki,“ sagði
Jason. „Ég vil fara heim.“
„Bíddu við," sagði Nanna. „Þau
fara að hrökkva. Hún sat alveg
upp við eldinn. Það var skrúfað
svo upp í lampanum, að hann var
farinn að ósa.
„Af hverju skrúfarðu ekki svo-
lítið niður í honurn," sagði ég.
„Þetta gerir ekkert," sagði
Nanna. „Ég hreinsa hann bara.
Bíðið þið róleg. Kornið fer að
hrökkva eftir andartak."
„Ég held það verði ekkert af því,“
sagði Kaddý. „Enda ættum við að
fara að leggja af stað heim. Ann-
ars verða þau hrædd um okkur.“
„Nei,“ sagði Nanna. „Það fer að
hrökkva. Dilsý segir þeim frá því,
að þið séuð hjá mér. Ég er búin að
vinna ykkur svo lengi. Þeim er al-
veg sama, þó að þið séuð hjá mér.
Bíðið þið bara við. Nú fer það af
stað eftir andartak."
Nú fór reykur í augun á Jason
og hann að skæla. Hann glopraði
pönnuni í eldinn. Nanna náði í
blauta dulu og þurrkaði framan
úr Jason, en ekki hætti hann að
skæla.
„Þei,“ sagði hún. „Þei.“ En hann
vildi ekki sefast. Kaddý tók pönn-
una úr eldinum.
„Það er orðið að engu,“ sagði
hún. „Þú verður að ná í meiri
grjón, Nanna."
„Settirðu það allt saman í?“
sagði Nanna.
„Já, sagði Kaddý. Nanna horfði
á Kaddý. Síðan tók hún pönnuna,
opnaði hana og hellti rústinni í
svuntu sína og byrjaði að tína úr
grjónin með löngu, brúnu hönd-
unum sínum, og við hugðum að.
„Áttu ekkert meira?" sagði
Kaddý.
„Jú,“ sagði Nanna; „jú. Sjáðu
bara. Þetta er alveg óbrunnið. Við
þurfum ekkert annað en —“
„Ég vil fara heim,“ sagði Jason.
„Ég ætla að klaga“.
„Þei,“ sagði Kaddý. Við hlustuð-
um öll saman. Nanna hafði strax
hnikað höfðinu í áttina til dyr-
anna, augu hennar vóru þrungin
af raúðu lampaljósinu. „Þíað er
einhver að koma,“ sagði Kaddý.
í þessu fór Nanna að hljóða aft-
ur, en ekki hátt, hún sat uppi yfir
eldinum og dinglaði löngum, brún-
um höndunum milli hnjánna og
skyndilega spratt fram bleyta á
andliti hennar í stórum dropum,
sem runnu niður andlitið, og inn-
an í hverjum dropa varð elds-
bjarminn að dálitlum veltandi
logahnetti eins og neista, sem
hvarf niður fyrir hökuna. „Hún
er ekki að gráta," sagði ég.
„Ég er ekki að gráta,“ sagði