Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 24

86
D VOL
ingar, aS þetta var kalda og
stjörnubjarta vetrarnótt, og í hin-
um þröngu og röku götum stakk
nístandi vindurinn eins og hundr-
að nálaroddar.
Kroppinbakur litli hélt nú tiJ
stefnumótsins rogginn og reifaður
þykkri kápu. Er hann hafði beðið
nokkra stund við dyrnar, tók hon-
um að kólna, og hann fór að ganga
fram og aftur til þess að halda á
sér hita. Hann hafði komið nokk-
uð snemma til stefnumótsins, því
að hann var svo bráðlátur, og um
miðnæturskeið var hann orðinn
stirður af kulda og lá nærri að
gefast upp, fara heim og fórna
þar með hamingju sinni. En þá sá
hann allt í einu daufa ljósrák
bærast bak við gluggatjald.
— Ó, þetta er hún, andvarpaði
hann.
Vonin vermdi hann allan. Hann
þrý^ti sér upp að hurðinni og
heyrði sagt, lágum rómi fyrir inn-
an: — Eruð það þér?
Þetta var rödd konu ekrueigand-
ans.
— J á.
— Hóstið einu sinni, svo að ég
geti verið viss um það.
x
Hann hóstaði rösklega.
— Nei, það eruð ekki þér.
Þá hrópaði Kroppinbakur litli
hárri röddu: — Hvað segið þér, er
það ekki ég sjálfur. Þekkið þér ekki
rödd mína. Ljúkið upp dyrunum.
— Hver er þarna? kallaði nú
ekrueigandinn og opnaiði glugga
sinn.
— Svona, nú eruð þér búinn að'
vekja manninn minn með öllum
þessum hávaða. Hann kom heim
frá Amboise alveg óvænt í kvöld.
Og ekrueigandinn, sem sá ungan
mann standa þarna úti í tungls-
birtunni, var ekki lengi að ná sér
í fötu fulla af köldu vatni og
steypa því yfir hann. Svo hrópaði
hann: — Grípið þjófinn, grípið
þjófinn. Og þá varð Kroppinbak-
ur litli að hypja sig burt hið bráð-
asta, en í fáti sínu og flýti, rak
hann tána í festi, sem strengd var
þvert yfir götuna, og skall kylli-
flatur í aurinn, sem flóði þar um