Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 25

U V UL
87
allt, því að þá var göturæsting
ekki komin á hátt stig. Kroppin-
bakur litli var nærri orðinn til í
þessu baði, og hann formælti
Táscherettu — en það var gælu-
nafn hennar og dregið af nafni
manns hennar, sem hét Tasch-
ereau.
Carandes, því að það var skírn-
arnafn þessa litla kroppinbaks,
var þó ekki svo skyni skroppinn,
að hann áliti Tascherettu alsak-
lausa um það, hve hér hefði illa
til tekizt, og hann sór þess dýran
eið að hefna sín grimmilega. En
er hann vay búinn að ná sér eftir
baðið nokkrum dögum seinna, þáði
hann kvöldverðarboð hjá kunn-
ingja sínum aftur. Þá var Tasch-
eretta svo ástúðleg við hann, að
grunsemdir hans um pretti af
hennar hálfu hurfu eins og dögg
fyrir sólu. Hann krafðist þess að-
eins að fá að heimsækja hana aft-
ur að næturlagi, og hún horfði á
hann dreymandi augum, eins og
hún óskaði einskis fremur í þessu
lífi.
— Komið annað kvöld. Maður-
inn minn ætlar til Chenonceau og
verður þrjá daga i þeirri ferfc'.
Hann ætlar að lita silki fyrir
drottninguna og þarf að ræða við
hana um litina. Það tekur sinn
tíma, sagði hún.
Carendes bjóst nú beztu flýkum
sínum og hélt á fund hennar á til-
settum tíma. Þar var dúkað borð
með dýrum krásum og víni, svo að
þaö hefði verið algerlega ósæmi-
legt að fara að ásaka konuna fyrir
aurbaðið, sem hann hafði fengið
fyrir nokkrum dögum. Allt var svo
hlýlegt og lokkandi þarna inni, en
hin fagra Tascheretta var þó
girnilegust af öllu, þar sem hún
sveif léttfætt um stofuna og
freistaði eins og þroskað og búst-
ið epli í miðdegissól.
Kroppinbakur litli var svo ákaf-
ur í ást sinni, að hann ætlaði þeg-
ar að faðma konuna að sér, en í
sama bili heyrðist barið harkalega
á útidyrnar, og var ekrueigandinn
þar kominn.
— Ó, hrópaði hún, hvernig
stendur á þessu? Flýtið yður þarna
inn í skápinn. Hann er óður af af-
brýðisemi í yðar garð, og ef hann
fyndi yður hér hjá mér, mundi
hann drepa yður, því að hann er
ekki lambið að leika sér við, þegar
hann reiðist.
Hún tróð nú Carandes í flýti inn
í skápinn, læsti og stakk lyklinum
á sig, en síðan gekk hún fram til
þess að taka á móti manni sínum,
því að hún vissi, að hann var að
koma heim til kvöldverðar, eins og
gert hafði verið ráð fyrir. Svo fékk
hún sinn ástarkossinn á hvorn
vanga, og ekrueigandanum var
launað í sömu mynt á bæði augun.
Síðan settust hjónin að borðum,
og að kvöldverði loknum gengu
þau til sængur, en Kroppinbakur
litli varð að hlusta á gælur þeirra
og ástarhót, þar sem hann stóð