Dvöl - 01.04.1948, Page 26

88
D VOL
þröngum skápnum og gat sig
hvergi hreyft og þorði hvorki að
æmta né skræmta. Hann var þarna
eins og síld í tunnu og fékk naum-
ast meira loft en gedda á sævar-
botni. En honum var nauðugur
einn kostur, að hlusta á hljómlist
ástarinnar í rúmi hjónanna, ást-
arorð og kossa Tascherettu og
stunur og dæs ekrueigandans. En
að lokum hljóðnaði allt, og hann
hélt, að hjónin væru sofnuð.
Hann gerði því tilraun til þess að
komast út úr skápnum:
— Hvað er þetta? sagði ekru-
eigandinn þegar í stað.
— Hvað áttu við, vinur minn?
spurði kona hans og lyfti kollin-
um.
— Ég heyrði eitthvert þrusk.
— Það verður líklega rigning á
morgun, þetta hefir auðvitað ver-
ið kötturinn, svaraði kona hans.
Eiginmaðurinn lagði höfuðið aft-
ur á koddann, en hún masaði við
hann í sífellu. — Þú sefur laust,
vinur minn. Það yrði ekki svo auð-
velt að fara á bak við þig. Svona,
pabbi litli, nátthúfan þín hallast
of mikið út í annan vangann, lag-
aðu hana, svo að þú sért fallegur,
einnig þegar þú sefur. Líður þér
vel núna?
— Já.
— Ertu sofnaður? sagði hún og
kyssti hann.
— Já.
Um morguninn, er eiginmaöur-
inn var kominn á fætur og farinn
til starfa sinna, opnaði Tascheretta
skápinn, og þar stóð Carandes gul-
ur og grænn í framan.
— Loft, loft, stundi hann.
Síðan snautaði hann burt, heill
af ástsýki sinni, en í þess stað
með hatur í hjarta.
Þessi litli kroppinbakur geröi nú
ferð sína til Brúgge og dvaldi þar
nokkurt árabil við að smíða vélar,
sem nota mátti til þess að gera
hringabrynjur.
Carandes var af Máraættum, og
þess vegna hugsaði hann um það
eitt, meðan hann dvaldi í hinu ó-
kunna landi, hvernig . hann gæti
bezt komið hefndum sínum fram.
Hann hugsaði um það jafnt kvöld
og morgna, og hann dreymdi ekki
um annað. Honum fannst sem
hefndarþorsta sínum mundi ekki
verða svalað til fulls nema með
dauða Tascherettu. Hann sagði
oft við sjálfan sig:
— Ég gæti étið hana. Ég vildi
helzt steikja annað brjóst hennar.
og éta það með ídýfu.
Þetta var blóðugt hatur, en þó
göfugt og heilsteypt eins og hjá
kardínálum eða gömlum pipar-
meyjum. Það var margs kyns
hatur steypt í eitt, hitað og gerj-
að af fólslegri lund, og haldið við
af hinuin eilífa eldi helvítis. í
stuttu máli, það var óbuganlegt
og einstætt hatur.
Og einn góðan veðurdag sneri
Carandes aftur heim til Touraine
með gildan sjóð, sem honum hafði