Dvöl - 01.04.1948, Síða 29

DVOL
háttaö, beið hann tækifæris um
hríð, unz svo bar við, að elskend-
urnir hittust eftir langan skilnað
og voru því venju fremur áfjáðir
eftir hina löngu föstu. Kroppin-
bakur litli sá úr fylgsni sínu, er
báturinn lagði frá árbakkanum
með prestinn, ungan, beinvaxinn
og hörundsljósan.
Síðan fór Carandes heim til
ekrueigandans, sem elskaði konu
sína alltaf jafnmikið og áleit sig
einan um blessunina af bikar
hennar. Hann sagði honum nú frá
hinum leynilegu fundum og hag-
aði orðum sínum svo, að ekrueig-
andann sveið sárt undan. Og að
lokum var hann orðinn svo óður og
uppvægur, að hann vildi umfram
allt drepa konu sína og hinn bölv-
aða prestling þegar í stað. Þá sagði
Carandes:
— Kæri nágranni, ég hef flutt
með mér heim frá Flandern eitr-
að sverð, sem drepur hvern þann,
sem hlýtur af því smáskurfu. Þú
þarft ekki annað en rispa hana og
níðinginn með því, þá deyja þau
bæði.
— Færið mér það tafarlaust,
hrópaði ekrueigandinn.
Þeir hröðuðu sér nú sem mest
þeir máttu til húss Kroppinbaks
og sóttu sverðið og héldu síðan af
stað.
— En verða þau nú í rúminu?
sagði Tascherau.
— Við skulum sjá hvað setur,
sagði Carandes drjúgur.
91
Og eiginmaðurinn þurfti ekki
lengi að vaða í villu og svíma. Áð-
ur en löng stund var liðin, varð
hann vitni að algleymisunaði
hinna tveggja elskenda.
Það hitti svo vel á, að Tascher-
etta og vinur hennar voru einmitt
í þann veginn að elta þann litla
fugl, sem stundum virðist svo erf-
itt að klófesta. Hann flýgur til og
frá og lætur ekki ná sér, lengi vel,
en þetta var skemmtilegur leikur,
og þau skemmtu sér dásamlega.
— Ó, hjartakollur minn, sagði
Tascheretta og þrýsti sér að prest-
inum svo fast, sem hún gat, — ég
elska þig svo óstjórnlega, að ég
gæti étið þig .... Nei, ég vildi
heldur hafa þig alltaf hjá mér,
helzt alveg innan í mér, svo að þú
gætir aldrei sloppið frá mér.
— Þetta er falleg hugsun, sagði
presturinn, — en ég er nú víst
heldur stór til þess, þú verður að
láta þér nægja minna en mig
allan.
Á þessari stundu óð eiginmað-
urinn inn í herbergið og reiddi
sverðið hátt á loft.
Hin fagra kona hans sá þaö þeg-
ar á svip hans, aö úti mundi vera
um prestinn hennar. En hún
spratt á fætur hálfnakin með hár-
ið flaksandi um heröarnar og
fleygði sér í fangið á manni sín-
um, fögur í blygðun sinni og enn
fegurri í ást sinni, og sagði:
— Stilltu þig, vinur. Dreptu ekki
föður barnanna þinna.