Dvöl - 01.04.1948, Síða 31

2
an.i
Eftir Sfefán Jónsson
Það er komið haust. Norðan-
stormurinn þeytir göturykinu yfir
húsaþökin, gulnuð lauf trjánna
fjúka um húsagarðana og sópast
í litlar dyngjur, hvar sem skjól er
að finna.
Öldurnar úti á firðinum gjálpa
í annarri tóntegund en í sumar,
og túnblettirnir eru ekki lengur
grænir. Skin sólarinnar er fölnað.
Það hallar degi og byrjar að
rökkva. -
Hann stendur hjá hesthúsinu
kaupmannsins og er að bíða. Hann
lætur lítið á sér bera, því að ó-
séður vill hann vera. Eigi að síður
gefur hann kaupmannshúsinu, sem
stendur aðeins neðar í holtinu,
nánar gætur. Hún hlýtur að koma.
Hún lofaði því. Hann er þó ekki
öruggur. Það er ekkert víst, að hún
komi, en hann verður aö hitta
hana. Hann má til. Hann getur
ekki lifað, nema hann fái að tala
við hana. Hann skal ekki vera eins
og í gærkveldi. Hann skal aldrei
framar vera eins við hana og í
gærkveldi.
Nei, hún kemur ekki enn. Hér
bíður hann eftir stúlkunni sinni,
hann kvennahatarinn, sem viljað
hafði allt til þessa dags foröast allt
kvenfólk, svo sem honum hafði
verið innrætt að forðast syndina
og fjandann.
Og nú kemur það einu sinni enn
í hug hans þetta, sem hann vill
gleyma. Hvað eftir annað kemur
það, hvað eftir annað vísar hann
því á bug. Hann má skammast
sín. Já, hann skammast sín. Hún
sló hann á vangann og þaut frá
honum. Þannig kvöddúst þau í
gærkveldi. Aldrei kvaðst hún
mundu fyrrigefa honum. Aldrei
tala við hann framar. En þetta
aldrei er nokkuð óljóst hugtak
fyrir skilningi hennar, því aö er
hún mætir honum á götu í dag,
brosir hún við honum eins og
þeirra í milli sé vináttan órjúfan-
leg. Eins og það sé einmitt hann,
sem hún hefur svo lengi þráð að
hitta. Hún lofaði að hitta hann
hjá hesthúsinu, þegar færi aö
skyggja. En svo kemur hún ekki.
Hann bíður.-------Hann er aðeins
seytján ára og heitir Jón. Hár hans
er hvað lit viðvíkur líkast vatninu
í þvottaskálinni, þgar pabbi hans
hefur þvegið sér nýkominn frá
vinnu. Nánar tiltekiö er pilturinn
sonur Jóns Jónssonar múrara og
konu hans Margrétar. Og úr því að
minnzt er á hár hans, er rétt að
segja sem satt er, að það er frá-