Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 43

D VOL
105
úti við vegginn og tréspónapokann.
Hann tekur nokkra spæni úr pok-
anum og ber logandi eldspýtuna
að þeim. Eldblossinn tendrast á
einni svipstund miklu ægilegri en
hann hefði getað ímyndað sér.
Logarnir teygja sig í hefilbekkinn
og síðan upp í þiljurnar í veggnum.
Ofboðsleg hræðsla gagntekur
hann. Hvað hefur hann gert? Hann
verður að hraða sér út, ef hann á
ekki sjálfur að verða eldinum að
bráð. Hann verður að aðvara fólk-
ið, svo að það bjargist.
En hann getur ekki hrært sig.
Hann er algjörlega magnþrota.
Hann reynir að æpa, svo að fólkið
skilji hættuna, en hann kemur ekki
upp nokkru hljóði. Enn einu sinni
hefur þjáningin hann á valdi sínu.
Enn einu sinni er kvöl hans óbæri-
leg. Angistarsviti sprettur fram á
enni hans og honum liggur við
köfnun. Nei, héðan kemst hann
ekkert. Og þó, þó hefur hann ein-
hvern veginn komizt burt, hvernig,
veit hann ekki. En hann er stadd-
ur einhvers staðar þar, sem hann
þekkir ekki nokkurn mann, en þó
er fullt af fólki í kringum hann.
Það eru allir að flýta sér. Ofboð
og tryllingur hefur gagntekið alla.
Hann sér allt i móðu, meira að
segja skilningur hans og hugsun
eru einnig í móðu. Það er ekkert
framar til, sem er raunverulegt.
En hvað sem öllu öðru líður, þá er
eitt víst. Boggu verður hann að
finna, Boggu verður hann að
bjarga, síðan má allt fara sem vill.
Og nú sér hann hana. Hún sit-
ur þarna inni í horninu í faðmi
Birgis. Þau kyssast löngum, heit-
um kossum, eins og þau ein hafi
enga hugmynd um hættuna sem
að steðjar. Hann æpir, hann öskrar
til þeirra:
— Það er eldur í húsinu, Bogga!
En hún heyrir ekki, svo niður-
sokkin er hún í atlotaþrá sína.
Hann æðir inn gólfið, í áttina til
þeirra, en kemst þó ekkert áfram,
það er alltaf eitthvað, sem hindrar
hann. Og snögglega verður hann
þess var, að hann hrapar — hrap-
ar, — hrapar langt niður á við. Það
er úti um hann! Þá er að taka því.
Gólfið hefur brostið. En það gerist
ekkert. Hann bara liggur á kjall-
aragólfi Félagshússins. Hefur misst
meðvitund í fallipu. Hugsun hans
skýrist og beinist að því einu að
bjargast, — bjargast, — lifa — ekki
deyja, ekki deyja, ekki deyja. í
örvæntingarfullu æði brýzt hann á
fætur og ætlar að forða sér, en fær
ægilegt högg á höfuðið, svo að
hann slengist niður. Hann liggur
hreyfingarlaus og blóð hans renn-
ur — rennur — rennur út í
myrkrið.
Hann liggur á kjallaragólfinu og
það er myrkur í kringum hann,
einkennilegt myrkur, það er ekki
kyrrt, það gengur í öldum, rís og
hnígur. Hann hefur hlotið stórt sár
á höfuðið og er hann þreifar á föt-
um sínum, finnur hann, að þau