Dvöl - 01.04.1948, Side 50

112
D VÖL
Fiðlari kom og hélt hljómleika.
Ný hrifning umhverfis hana, ný
kvöl og pína í hjarta hennar. Lífs-
ieiði hennar varð meiri en nokkru
sinni. Það fóru kuldabylgjur niður
bakið á henni. Hljómleikarnir
vöktu í henni fullkomlega fráleita
löngun, þörf til að hreyfa sig eftir
falli þeirra, svo sterka þörf, að
hún hélt hún myndi klofna hið
innra.
Hún leit i kringum sig. Allir sátu
með hendur i skauti og höllu höfði.
Hljómdæmendur bæjarins kross-
lögðu handleggina og störðu upp í
loftið. Þeir nutu hljómlistarinnar
og kröfðust einskis meir. Enginn
þeirra þekkti þá vansælu löngun,
sem gegnsýrði hana. Ef hún slak-
aði taumhaldið og léti eftir henni,
yrði hún álitin galin og trúlega
lokuð inni.
Dansa, það mátti hún. Á hinum
árlega borgardansleik dansaði hún
polka við Berle kennara. Tvö ár í
röð hafði hann boðið henni á dans-
leikinn, öllum frænkunum til mik-
illar ánægju. Enginn skyldi vera
æskugleði hennar þrándur í götu.
Þvert á móti, þeim þótti öllum
vænt um, að hún skemmti sér ofur-
lítið.
Ævintýrið kom. Það kom allt
öðru vísi en hana hafði dreymt.
Það opinberaðist ekki í Berle
kennara, og þetta olli því, að hún
varð óöruggari um sig og leiði-
tamari. Svo viss hafði hún verið
um það, að hún vildi fyrir engan
mun hafa neitt með Berle kenn-
ara að gera, að hún varð óörugg
af því einu, að sá sem kom, var
ekki Berle. Og hvað hafði hana
svo sem dreymt? Sá, sem er ófríð-
ur og veit það, hefir taumhald á
draumum sínum? Nei, sá sem er
ófríður og veit það, hann dreymir
alveg takmarkalaust, lætur draum-
ana gjalda sér það, sem lífið neit-
ar honum um. Og það er margt.
Hann var ungur og sléttrakaður,
bláeygur og fasteygur. Hann iðk-
aði Múller og var svo sterkur, að
fólk kveinkaði sér við, er hann tók
í hendur því. Hann dansaði ekki,
því að hann var ómúsíkalskur og
gat ekki haldið taktinum.
Berle kennari var hins vegar
kominn af léttasta skeiði og byrj-
aður að fá skalla. Hann var hljóm-
vís og söng viðkvæmnisleg lög, en
hann var enginn sportmaður.
Hann dansaði á sinn eigin hátt,
hélt dömunni langt frá sér og lyfti
fótunum alltof hátt, en fylgdi
taktinum af mikilli snilld.
Sú óvænta gleði, sem það vakti
í umhverfi hennar, að ungur,
sterkur maður, fullkomlega lýta-
laus, vel ættaður og settur lektor
við skólann og því mjög vænlegur
til frama, fór á fjörurnar við hana,
var svo mikil, að hún hreifst sjálf
af henni. Hún komst aldrei svo
langt að brjóta heilann yfir sínum
eigin tilfinningum. Hann var ekki
Berle. Og hann færi með hana