Dvöl - 01.04.1948, Blaðsíða 51

113
D VÖL
burt úr bænum, frá systrunum og
frænkunum, og hver vissi hvaða
möguleikar biðu hennar.
Þetta siðasta réð úrslitum. Hún
hugsaði með sér, að ef til vill væri
þetta hamingjan.
Vinkonur hennar lentu hver af
annarri í höfn hjónabandsins og
Ijómuðu af hamingju upp frá því.
En því var nú einu sinni þannig
farið, að það, sem öðrum varð gleði,
varð henni sorg, ný ófullnægð þrá.
Hún giftist og fluttist til nýja
bæjarins. Og aldrei hafði þrá
hennar verið dýpri né árangurs-
lausari. Hún gladdist ekki hið
minnsta yfir hnotuhúsgögnunum
eða útsaumuðum dúkum vinkvenn-
anna, yfir silfurtauinu eða pálm-
anum frá mági sínum, yfir öllu
þessu, sem fólkið umhverfis hana
mat svo mikils og því virtist í
rauninni tilgangur lífsins.
Þegar maður hennar vafði hana
örmum, þráði hún að sökkva í
faðm hans, þráði eitthvað óskil-
greinanlegt, sem henni fannst að
yrði að ske, eitthvað á borð við
það, að himinn og jörð hryndu
saman.
Hún sökk ekki. Og það varð ekk-
ert hrun. Er hún fór að venjast
hinum breyttu aðstæðum, varð
henni ljóst, að sá vegur, sem fram-
undan lá, var, þegar öll kurl komu
til grafar, ekki svo ólíkur þeim,
sem hún alltaf hafði gengið, Sér-
stakleiki hans fólst í því, að hann
var mældur út í eitt skipti fyrir
öll, jaðraður nýjum frænkum.
Henni fannst hún grálega leikin,
varð föl og mögur og erfið sam-
lyndis.
Þá brostu þau laumulega kring-
um hana, voru með ísmeygilegar
meiningar og urðu yfirtaks nær-
gætin. Og þegar það rann upp fyr-
ir henni, hvað þau meintu með
þessu, stóð hún einn dag upp frá
teboröinu, laust Teu frænku kinn-
hest, kastaði sér upp í dívan og
gi'ét sig örmagna.
Það varð uppnám. En þau voru
svo sniðug, að þau létu eins og
ekkert hefði í skorizt. Þau voru svo
klók. Þau höfðu lesið svo margt í
bókum og heyrt enn fleira. Bara
ofurlitla þolinmæði, og allt myndi
jafna sig.
Það jafnaðist alls ekki. Öllum
til skelfingar kom það í ljós, aö
það var ekkert barn á leiðinni. Ár
liðu, áður en það varð. ÞaÖ var
því augljóst mál, að kinnhesturinn
og fleira af því tagi átti rætur að
rekja til stríðra skapsmuna, og
maður hennar varð mikillar sam-
úðar aðnjótandi. Hann hafði verið
óheppinn. Frænkurnar klemmdu
saman varirnar og andvörpuðu,
þegar þetta bar í tal. Karl Lúðvík,
sá indælisdrengur.
Stundum vantaði aðeins herzlu-
muninn, að hann andvarpaði með
þeim, en hann var glaðlyndur að
eðlisfari og auk þess greindur
maður, sem skildi, að konan er