Dvöl - 01.04.1948, Side 54

116
og hugsað með sér, að hann væri
hlægileg fígúra, eins og klipptur
út úr tízkublaði, með sitt stífa
mitti og ávala baksvip, einglyrnið,
og göngulagið, sem líktist því, að
hann biði stöðugt eftir, að hestur
hlypi undir hann.
Og nú hafði hann látið hana
upplifa þetta, þessa lausn, þessa
endurnýjun, þetta kraftaverk.
Gamall, ófagur hamur hafði fallið
af henni, meðan hún dansaði.
Frjáls og óhindruð hafði hún
hreyfzt í nýrri rýmd, fundizt hún
eiga þar heima með sál og likama.
Það var ég, sem dansaði, hugsaði
hún, utan við sig. En það er ekki
ég, sem sit hér.
Frænkur og aðrar frúr um-
kringdu hana. Ih, hrópaði fegurð-
ardrottning bæjarins. Hann dans-
ar yndislega, liðsforinginn, alveg
dásamlega, en hugsa sér hvað
það er skrýtið, þegar hann allt í
einu fer að snúa sér í hring og
dansar öfugt við taktinn, gengur
eiginlega. En það var eins og þér
vissuð bara ekki af því. En ég skil
ekki, hvernig þér getið ....
Karl Lúðvík leit fast á hana og
sagði: „Ef ég bara gæti skilið,
hvers vegna þú vilt ekki taka Múll-
ers-æfingar á morgnana. Þú ert ó-
trúlega úthaldsgóð. Það sé ég á
andardrættinum .Og þó voruð þið
að í meira en kortér. En þú hefðir
samt átt að Vera búin að æfa and-
ardráttinn, með hnébeygjum, það
DVÖL
hefði verið mjög ákjósanlegt. Lof
mér að finna púlsinn.“
Hún kippti hendinni reiðilega úr
greip hans.
Tea frænka, sem stóð henni á
hina hönd, andvarpaði.
Músíkin hófst að nýju, og eftir
dálitla stund kom liðsforinginn í
ljós í dyrunum. Hann hallaðist
upp að dyrastafnum, krosslögðum
örmum, og virtist hugsa um allt
annað frekar en svo fráleitan hlut
að snúast í hringi úti á gólfi. En
viti menn, allt í einu man hann
eftir einhverju, gengur inn og
hneigir sig og biðst afsökunar á
gleymsku sinni.
Og hún fann aftur til hinnar
sömu lausnarkenndar. Hún
gleymdi sjálfri sér í þeim mæli, að
mínútum saman hélt hún augun-
um iuktum. Er hún opnaði þau
aftur, sá hún munninn á Teu
frænku. Hún herpti varirnar svo
mjög saman, að þær sáust ekki
meir, og hitaflekkirnir tveir, sem
aðeins komu í ljós af meiri háttar
tilefnum, höfðu brotizt fram í
kinnar henni.
Og þarna sat Karl Lúðvík með
einhvers konar upplausn í svipn-
um og þerrði svitann af enni sér.
Töfrahringurinn var brotinn.
Henni fannst hún aftur þung og
lömuð. Hún fór meira að segja
tvisvar út úr taktinum. Liðsfor-
inginn nam staðar, þakkaði fyrir
dansinn og fór.