Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 56

118
DVOL
hún í augum hans eitt stórt núll,
sem manni yfirsést og dettur ekki
í hug að reikna með. Það var stór-
kostleg heppni að sleppa við að
vera daglega minntur á það.
En nú var hún viss um það ....
þetta fávíslega, þetta vonlausa og
ómögulega: að dæma — það var
það, sem hún þráði. En það var
ósamrýmanlegt lífi hennar að
öðru leyti, ósamrýmanlegt frænk-
unum og Karli Lúðvík og stöðu
hans, útliti hennar og tveimur
smábörnum .... þetta var léttúð
og fávizka, en þannig var þessu
nú farið. Dansa — ekki eins og frú
Klem, sem kom og hélt dansnám-
skeið einu sinni á ári og typplaði
um gólfið á háum hælum, lyfti
kjólnum ögn upp og taldi: einn,
tveir, þrír og einn, tveir, þrír.
Nei, allt, allt öðruvísi.
Ósjálfrátt hófust armar hennar
eins og þeir leituðu að einhverju
í loftinu, og hún lyfti sér á tá til
að fylgja þeim eftir, en ómar af
lögum sungu í blóði hennar.
Dansmeyja, þetta syngjandi,
klingjandi orð, sem sjálft dansaði
og sem frænkurnar tengdu alltaf
einhverju ótilhlýðilegu, einhverju
handan við allan sæmileik og heil-
brigða skynsemi, þetta orð tákn-
aði, þrátt fyrir allt, ákveðinn veru-
leika. Hún hafði oft hugsað um
hann. Nú reyndi hún kerfisbundið
að ná tökum á honum. Utan á
vikublöðunum, sem voru. hengd í
glugga tóbaksverzlananna, voru
myndir af ballett-stjörnum og
óperettu-gyðjum. Einn dag var
grein um Isídóru Duncan og skóla
hennar í enska tímaritinu, sem
bókabúðin ætlaði lærdómsfólki
bæjarins, þar á meðal Karli Lúð-
vík. Hún fleygði sér yfir greinina
eins og svangur maður yfir brauð,
Karli Lúðvík til mikillar gleði. Það
gleður mig að sjá þig lesa önnur
mál. Vikublöðin mátti hún íáta
vera. Karl Lúðvík fyrirleit þau, og
það var ómögulegt að kaupa þau
í laumi. Frá íbúð sinni sáu frænk-
urnar yfir allt torgið, og þær sátu
til skiptis í glugganum.
En hún leitaði hátt og lágt i
skúffum manns síns, og í ferða-
lýsingu frá Austurlöndum fann
hún mynd af Si-da, musterisdans-
meyju i Pnom-Penh. Hún rann-
sakaði lengi þetta smágerva,
tjáningarlausa Asíuandlit, inn-
hverft og ógrundanlegt eins og
Búddha undir þungu höfuðskrauti.
Grannir handleggirnir voru þétt-
setnir skrautmunum, og hinar ó-
trúlega fíngerðu hendur, með gíf-
urlegar neglur á hverjum fingri,
vissu upp í loftið.
Um hvað var hún að hugsa bak
við sín hálfluktu, skásettu augu,
sitt litla, flata nef og sinn stóra,
blíðlega, þögla munn, sem sýndist
þegja yfir yndislegum leyndarmál-
um? Hvernig væri það að vera Si-
da, musterisdansmær í Pnom-
Penh?