Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 60

122
D VOL
innilegá sammála um, að gull væri
of dýrt og í rauninni hreinasta ó-
hóf að setja slíkt upp í sig.
Og hún brast í grát, höfugan,
taumlausan grát, þann grát, sem
flest okkar gráta aðeins einu sinni
á ævinni.
Þegar fólkið kom heim, lá hún
fyrir og grúfði andlitið niður i
koddann og svaraði ekki, þegar á
hana var yrt. Við og við fór djúp-
ur skjálfti um allan líkama henn-
ar.
Og Tea frænka sneri sér að hin-
um óttaslegna eiginmanni, sem
stikaði um gólfið og strauk fingr-
unum gegnum hárið, og sagði:
Svo ég segi meiningu mína, Karl
Lúðvík, heldur þú ekki, að það sé
eitthvað að hérna? Tea frænka
lagði flatan lófann á ennið. Hún
sagði það af þeirri varkárni og til-
litssemi, sem aðeins menntuðu
fólki er lagin. Henni var nú mun
léttara, er hún hafði sagt þetta.
Hún hafði svo lengi brotið heilann
um þetta.
III.
Það var sumar, og hún var uppi
í sveit með manni sínum og börn-
um, í bústaðnum þar sem þau
höfðu varið sumarleyfinu í mörg
ár. Frænkurnar komu á sunnudög-
um, og á kvöldin fylgdu þau Karl
Lúðvík þeim til áætlunarbílsins,
sem fór klukkan átta. Þá voru
þau aftur komin heim um níuleyt-
ið.
Hún gekk alltaf spölkorn á und-
an þeim. Hún gerði það ekki af á-
settu ráði, það æxlaðist bara
þannig til. En í fyrsta lagi var
það þolraun að trítla í frænku-
takti, og í öðru lagi fóru hugsanir
hennar á svif, er hún gekk, flögr-
uðu inn í óljósan, loftkenndan
draumheim, og þá gleymdi hún
gjarna þeim, sem umhverfis hana
voru. Þegar hún af einhverjum á-
stæðum kom aftur til sjálfrar sín,
hafði ólánið þegar skeð, óumflýj-
anlega. Frænkurnar voru móðgað-
ar og Karl Lúðvík óánæður. Þann-
ig hafði það verið öll þessi ár.
Það var júlíkvöld, milt og kyrrt
sólkvöld eftir margra vikna regn.
Gullinbirta og langir bláskuggar.
Það ilmaði af votu birkinu eins og
sterku víni. Langt í burtu klakaði
gaukur. Landið kvað við af fugla-
söng.
Það var iðandi líf á öllum bæj-
um. Unga fólkið hallaðist fram á
garðgrindurnar, sendi hvert öðru
laumuleg augnatillit og flissaði í
barm sér. Börnin hlupu um með
látum og sköllum. Eldra fólkið sat
á tröppunum og rabbaði saman.
Það var eitthvað, sem lá í loftinu,
léttúð, gleði augnabliksins, eða
hvað það nú heitir. Gríptu hið
fleyga andartak — það var eitt-
hvað þvílíkt, sem lá í loftinu. Og
hver um sig greip það á sína vísu;
þar á meðal Hónóría frænka, því
að hún bar jakkann á handleggn-
um, þótt komið væri að sólarlagi