Dvöl - 01.04.1948, Qupperneq 63

D VOL
125
um á þeim? Voru þau kannski
líka á móti henni?
Hún var gripin heift til þeirra
allra og hellti yfir þau ókvæðis-
orðum, sló um sig og sparkaði frá
sér.
En nú náði Karl Lúðvík undir-
tökunum. Hann náði henni í
bóndabeygju og hélt á henni undir
öðrum handleggnum. Hún sá
andlit hans, með samanherptum
vörunum, yfir sér, hún reyndi enn
að hrópa, en það varð ekki annað
en ósundurgreinanlegur hljóðandi.
Karl Lúðvík hafði gott tak á höku
hennar og hélt þannig munni
hennar lokuðum. Þannig bar hann
hana gegnum skóginn, heim í
sumarhúsið.
Að baki þeim töluðu frænkurnar
hver upp í munninn á annarri, og
börnin grétu. Tea frænka endur-
tók hvað eftir annað, að var það
ekki þetta, sem hún alltaf hafði
sagt, var það ekki þetta, sem hún
alltaf hafði sagt? En hún væri nú
svo vön því, að það væri aldrei
neinn sem vildi hlusta á hana ....
Fjöldi fólks, sem enginn veit,
hvar spratt upp, fylgdi eftir þeim
og reikaði umhverfis húsið langt
fram á kvöld.
Hún var ekki ein af þeim óró-
legu. Hún er þæg og hlýðin.
Sumarið er bezti tími hennar.
Þá dansar hún í garðinum, á
sléttri flöt, sem afmarkast af fjór-
um, stórum trjám.
Þar stígur hún dansinn aftur og
fram'milli trjástofnanna og raul-
ar fyrir munni sér lög, sem hún
hlýtur að heyra með innri eyrum
sínum, en gleði og angurværð
skiptast á í svip hennar eins og
sól og skuggi á mislyndum degi.
Komi hún auga á ný blóm,
stingur hún þeim i hárið. Og hún
er alvarleg og innileg .... hún er
glettin og hýr, stigur létt niður og
hreyfir armana í stóra boga og
hringi .... hún er heit og áköf og
logandi.
Á hælinu þekkist ekki önnur
hljómlist en undirspilið við sálma-
sönginn. Og hún fær ekki að vera
við guðsþjónustur, því að hún er
vís til að hreyfa sig í takt við
sönginn, hægt og hátíðlega raun-
ar, en það hefir samt truflandi á-
hrif á söfnuðinn.
Um varir hennar leikur bjart
draumbros, stórt villibros, sem
skyndilega kemur og fer. Hún er
fegurri en fyrr og hafin yfir gott
og illt. Hún er frjáls. Hún er
hamingjusöm.
Bjarni S. BenediJctsson þýddi.