Hlín - 01.01.1960, Blaðsíða 100

98
Hlin
váru nefndir; enn þar varð engi til. Þeir gengu þá fyrir
ýmsa menn, ok buðu sik fram; enn því firr fór sem nær
kallaði. Þorbjörn öngull litast þá um, ok sá, hvar maðr
sat, mikill vexti, ok sá óglögt í andlit honum. Þorbjörn
þreif til hans, ok kipti honum fast. Hann sat kyrr ok bif-
aðist hvergi. Þá mælti Þorbjörn: „Engi hefir setit jafnfast
fyrir mér í dag sem þú; eða hverr er þessi maðr?“ Hann
svarar: „Gestr heiti ek.“ Þorbjörn mælti: „Þú munt vilja
skemta nökkuru, ok ertu aufúsugestr. Hann svarar:
„Skjótt þykki mér margt skipast kunna, ok mun ek eigi
hlaupa í leik með yðr, enn mér er alt ókunnigt fyrir.“
Töluðu þá margir, at hann væri góðs fyrir verðr, ef hann
vildi skemta mönnum nökkuru, ókunnr maðr. Hann
spurði, hvers þeir beiddi hann. Þeir báðu hann glíma við
einhvern. Hann kvaðst niðr hafa lagt at rjá — „enn garnan
þótti mér at því um skeið.“ Enn er hann afneittði eigi með
öllu, báðu þeir hann því meir. Hann mælti: „Ef yðr
þykkir undir um, at ek sé dreginn, þá munu þér þat til
vinna, at handsala mér grið hér á þinginu, ok þar til sem
ek kem til heimilis míns.“ Þá þutu upp allir ok kváðust
þat gjarna vilja. Hafr hét sá maðr, er mest fýsti, at þess-
um manni væri grið gefin; hann var Þórarinsson, Hafrs-
sonar, Þórðarsonar knapps, er land hafði numit upp frá
Stíflu í Fljótum til Tunguár. Hann bjó á Knappsstöðum,
ok var orðamaðr mikill. Hann sagði fyrir griðum með
mikilli röksemd, ok er þetta upphaf á:
„Hér set ek grið,“ segir hann, „allra manna á millum,
.einkanlega þessum sama Gesti til nefndum, er hér sitr,
ok at undirskildum öllum goðorðsmönnum ok gildum
bændum, ok allri alþýðu ungra manna ok vápnfærra, ok
allir aðrir Iieraðsmenn í Hegranesþingi, eða Iivaðan sem
hverir eru at komnir nefndra manna eða ónefndra, liand-
sölum griðog fullan frið kvámumanni hinum ókunna, er
Gestr nefnist, til gamans, glímu ok gleði allrar, til hér-
vistar ok heimferðar, livárt er hann þarf at fara á legi
eða landi eða flutningi; skal hann hafa grið í öllum stöð-