Hlín - 01.01.1960, Blaðsíða 116
114
Hlín
IJað var þá langborð hjer og við það sátu m. a. Jónas
Jónsson og Matthías, fyrverandi þjóðminjavörður. Þór-
unn sat við langborðsendann hjá okkur hjónunum.
Jeg fór nú að skoða í pausann, og grýtti yfir borðið
mununum sem jeg tók upp úr honum, til þess að gestirn-
ir gætu skoðað þá. — Það voru tíu stykki í pausanum:
Rósavettlingar, sauðskinnsskór með slingdum rósa-
íleppum og tvennir handunnir og svellþæfðir ullarsokkar.
Jeg man, að það kom í hlut Matthíasar að safna mun-
unum saman, og sá jeg ekki betur eil hann viknaði yfir
því.
Jeg skrifaði Helga Briem í Þýskalandi um jietta, og
liann svaraði nrjer aftur og fanst það skemtilegt, að enn
skyldn gefnar slíkar gjafir á íslandi.
Farið vel með tennurnar.
Oft hef jeg horft á það með undrun, þegar mæður
koma með lítil börn sín í mjólkurbúðir hjer í Reykjavík,
að Jjær kaupa handa Jjeim sælgæti um leið og J^ær versla
til heimilisins. — Stundum biður barnið móður sína urn
sælgæti — og það er undir eins látið eftir — en oft er það
h'ka, sem móðirin kaupir umyrðalaust lakkrís, karamellu
eða annað álíka þokkalegt og gefur Jrað barninu, eins og
verið sje að gera því hinn mesta greiða. Ekki láta mæð-
urnar Jiað heldur á sig fá, þótt komið sje að matmálstíma,
og Jressi aukabiti því ekki vel til fallinn að styrkja heil-
brigða matarlyst.
Hvort þetta er hugsunarleysi eða vanþekkingu mæðr-
anna að kenna veit jeg ekki, þó finst mjer ótrúlegt, að
góðar mæður gerðu þetta, ef þær vissu, hve skaðlegt þetta
er fyrir matarlyst, og þó einkum fyrir tennur barnanna
Jæirra.