Hlín - 01.01.1960, Blaðsíða 137

Hlin 135
þó búin að vera 18 ár í Kvennadeild Slysavarnafjelagsins í
Reykjavík, og síðustu 8 árin ritari deildarinnar.
Jeg veit ekki hvað þú heldur, góða Ragnheiður, að jeg skuli
vera að skrifa þetta. En eins og jeg sagði í upphafi máls míns:
Gamlar minningar risu upp og heimtuðu útrás!
Eygló Gísladóttir, Rauðalaek 50, Reykjavík.
. . Frá Einhloti á Mýrum, Au.-Skaítaíellssýslu, er skrifað í desem-
ber 1959: — Þú biður mig að skrifa þjer eitthvað frá starfi
kvennasamtakanna hjer í Au.-Skaftafellssýslu. — Frá kvenfjelag-
inu okkar, „Eining“, er ekki margt að frjetta. Við höfum ekki
marga fundi á ári hverju. En við höfum oftast tvær samkomur á
hverjum vetri: Annað er uppskeruhátíð, ásamt borðhaldi, með
byrjuðum vetri. Hitt er barnasamkoma um hátíðarnar, eða rjett
eftir þær. — I þriðja lagi höfum við oft ferðasamkomur á sumr-
in, um 19. júní. — Allar þessar samkomur eru vel sóttar. — I
mörgum tilfellum koma allir úr sveitinni, sem geta komið, og á
sumrin vill það til, að fleiri koma í ferðalagið en manntalið sýnir,
að til sje í sveitinni af fólki, en þá eru komnir til okkar svo marg-
ir sumargestir, frá bæjum og kaupstöðum, og þá flest frá Reykja-
vík. — Ef dæma á eftir því, hve þessar samkomur okkar eru vel
sóttar, sýnast þær vera vel heppnaðar, og jeg held að þær sjeu
það, þótt skemtiatriðin sjeu ekki fjölbreytt. — Þegar við erum öll
komin saman, þá leikum við öll saman sem börn, ýmsa leiki, er
við ljekum saman ung.
Hjer á vegum kvenfjelagsins „Eining“ er nýstofnaður sjóður, og
vildi jeg gjarnan segja þjer sögu hans: — Á vegum kvenfjelagsins
okkar var myndaður lítill sjóður til minningar um móður mína,
Guðríði Guðmundsdóttur, sem hjer var ljósmóðir í rúman aldar-
fjórðung. — Lika var stofnaður hjer annar lítill sjóður til minn-
ingar um móður mannsins míns, Kristjáns Benediktssonar, móðir
hans hjet Álfheiður Sigurðardóttir. — Sá sjóður var myndaður af
börnum hennar. — Aðstandendur þessara sjóða höfðu oft beðið
manninn minn að semja skipulagsskrá fyrir sjóði þessa, en hann
treystist lítt til þess, þar sem hann sá, að ekkert var hægt að gera
með svona litla sjóði. — Þeir voru um 5000 krónur hvor. — Hann
breiddi feld á höfuð sjer og hugsaði málið. — Loks stakk hann
upp á því við Kvenfjelagið, að þessir sjóðir yrðu sameinaðir, og
að við hjónin legðum 10.000 krónur til viðbótar í sjóðinn til
minningar um fyrri konu mannsins míns: Jóhönnu H. Sigurðar-
dóttur. Og að sjóðurinn hjeti „Vinaminni". — Þetta var samþykt
af hlutaðeigendum. — Sjóðurinn er þá orðinn 20.000 krónur. —
Og hvað skal svo gera við þennan sjóð?