Valsblaðið - 01.05.2008, Side 15

Fúsi í skólaheimsókn í Valshverjinu aö kynna handbolta fyrir krökkum. Þessar heimsóknir skiluðu auknumfjölda á œfingar.
Hverjar eru þínar sterkustu minning-
ar af uppvaxtarárunum í Val?
„Laugarvatnsferðir með Magga heitn-
um Blöndal (Innskot blm. Magnús Blön-
dal þjálfaði yngri flokka Vals í hand-
knattleik um árabil og lést langt um aldur
fram árið 1990). Flestar mínar minning-
ar frá fyrstu árunum í Val tengjast Magga
á einn eða annan hátt. Hans karakter; líf-
legur og glaður þrátt fyrir að halda uppi
aga. Hann var meira eins og stóri bróðir
okkar en þjálfari. Hélt pulsupartí og því-
umlíkt. Það er af mörgu að taka úr yngri
flokkunum og það tengist flest Magga.“
Hvað hefur breyst í félaginu síðan þú
fórst?
„Öll aðstaða hefur gjörbreyst. Orðin
meira fagmannleg umgjörð og öll sam-
vinna milli deilda hefur aukist og batnað.
Mér finnst hins vegar vanta aðeins upp á
þann anda sem ég þekki. Að vera tilbúinn
til að deyja fyrir næsta mann og félagið.
Það er kannski afleiðing af því róti sem
hefur verið á síðustu árum með heima-
völlinn. Það hefur vantað rætur. Það er
bara okkar gömlu mannanna að innleiða
þetta aftur, þetta „killer instinct.“
Gott að þú minnist á aldurinn, ertu
Iátinn finna fyrir því að vera elsti mað-
ur liðsins?
„Nei, það þorir því enginn! Ég læt finna
fyrir mér á æfingum og slepp mest við
leiðinda glósur vegna aldursins. Sný
þeim fáu skotum sem koma yfirleitt til-
baka á þá sem skjóta þeim. Það bjarg-
ar líklega miklu að ég er líka stærstur og
frekastur.“
Margt hægt að laga
Fúsi fór fyrir skömmu í stóra hnéað-
gerð þar sem reynt var að laga miklar
skemmdir á brjóskinu í hné hans, aðgerð
sem hefur kostað marga íþróttamenn fer-
ilinn. I ljósi þess og þeirrar staðreyndar
að hann nálgast hærri aldursmörk hand-
boltamanna hlýtur Fúsi að hafa leitt hug-
ann að framtíðinni í boltanum.
„Já, ég hef gert það mikið! Ég hef ver-
ið að afla mér upplýsinga í gegnum tíð-
ina. Safnað æfingum, sérstaklega frá
Alfreð Gíslasyni og þjálfaranum mín-
um á Spáni til að búa mig undir það að
þjálfa. Svo hef ég einbeitt mér talsvert að
málum yngri flokkanna hér. Mér finnst
vera alltof mikil áhersla á sigur á kostn-
að þess að læra íþróttina og njóta henn-
ar og félagsskaparins. Hitt kemur seinna.
Ég hef verið að vinna að námskrá fyrir
hvern flokk fyrir sig og svo er ég hrifinn
af þeim aðferðum sem hefur verið beitt í
körfunni héma heima. Þar fá lið í yngri
flokkum aukastig ef allir leikmenn taka
þátt í leiknum. Það heldur krökkum leng-
ur í sportinu og ætti að gefa fleiri sterka
menn síöar því margir blómstra ekki fyrir
en komið er fram í menntaskóla og ekki
margir hanga í þessu endalaust ef þeir fá
aldrei að vera neitt með. Mig langar að
sinna þessu betur en fyrst ætla ég að sjá
til hvemig fer með hnéð á mér. Ég geri
það sem ég get en náttúran á síðasta orð-
ið.“
Eitthvert síðasta orð frá Fúsa?
„Látið aldrei kappið bera fegurðina ofur-
liði. Ég veit að þetta er klisja en þetta á
alltaf vel við og kannski sérstaklega á
þessum tímum sem við lifum núna. Ég
fylgdi þessu ekki alltaf sjálfur sem krakki
en hefði sennilega betur gert það.“
Með þessum orðum Sr. Friðriks, höktir
Fúsi á hækjunum út í hauströkkrið með
sitt kunnuglega glott á andlitinu. Þó að
skrokkurinn sé farinn að láta á sjá eft-
ir árin er andinn sterkari en nokkm sinni
fyrr og undri niðri glittir ennþá í mark-
manninn í rauða Létt&Laggott gallanum.
Valsblaðið 2008
15