Valsblaðið - 01.05.2008, Blaðsíða 29

Af spjöldum sögunnar
Knattspyrnufélagið Valur, IV. flokkur 1951. Efri röð frá vinstri: Páll Guðnason ung-
lingaleiðtogi, Guðmundur Asmundsson, Steinþór Arnason, Þórir S. Guðbergsson fyrir-
liði, Þórður Úlfarsson, Andrés Kristmundsson og Benedikt Sveinsson. Neðri röð frá
vinstri: Geir V. Svavarsson, Þorsteinn Friðþjófsson, Björgvin Hermannsson, Elías
Hergeirsson og Olafur Asmundsson.
seinir, Bóbó. Hlaupum eins hratt og við
getum." Með töskurnar dinglandi við
hlið okkar og dúndrandi hjartslátt spurði
Þórður hvar íþróttahúsið væri. Stelpurn-
ar buðust til að hlaupa með okkur stystu
leiðina. Við hlupum eins og við áttum líf-
ið að leysa. A mettíma náðum við móð-
ir og másandi vinum okkar sem voru
að klifra upp á vörubílspall sem átti að
flytja þá inn á Langasand þar sem leik-
urinn átti að fara fram í fjörunni. Farar-
stjórinn var að undirbúa leit að okkur en
andaði léttar þegar hann tók á móti okk-
ur þar sem við gengum upp og niður af
mæði. Hann var mjög alvarlegur á svip
þegar hann skipaði okkur að hendast inn
hús og klæða okkur í snatri. Hann hafði
valið varamenn í okkar stað og stóðu
þeir á pallinum þegar við klifruðum hálf
skömmustulegir upp á pallinn. Þeir urðu
eðlilega fyrir vonbrigðum þar sem þeir
hlökkuðu til að reyna sig með liðinu.
Fyrir okkar Dodda hönd bað fararstjór-
inn strákana fyrirgefningar og bað þá um
að vera í búningunum þar sem vel gæti
verið að þeim yrði skipt inn á. í hálfleik
skipti hann svo um tvo leikmenn og gaf
þessum vinum okkar tækifæri til að sýna
hvað í þeim bjó.
Mér fannst það einstök reynsla að
leika á fjöruvellinum á Langasandi, þétt-
um sandi sem var örlítið blautur eftir
rigningar og sjávaragang. Okkur reyndist
hann frekar þungur enda allir óvanir að
leika fótbolta í fjöru, en Skagastrákarnir
hlupu þarna léttfættir og öryggir eins og
fjallageitur og reyndu að nýta sér örygg-
isleysi okkar í upphafi leiks. Oft skotr-
aði ég augunum á öldurnar sem gjálfruðu
í flæðarmálinu. Ég gleymdi mér einstaka
sinnum í draumheimum þangað til ein-
hver samherja minna kallaði til mín og
vakti mig skyndilega. Nú var um að gera
að einbeita sér. Örlítið hafði hvesst svo
að við áttum fullt í fangi með að hemja
boltann innan vallarins. Oft fauk hann út
á sjó og voru Akumesingar þá tilbúnir
með aðra bolta til skiptana. Rétt fyr-
ir hálfleik var ég kominn einn inn fyr-
ir vöm Akurnesinga með boltann og virt-
ist eiga dauðafæri með markspyrnu, en
steytti hægri fótinn á harðri sandnibbu og
steyptist áfram beint í sandinn. Til allrar
hamingju björguðu fimleikarnir mér. Ég
fór tvær stórar kollveltur í mjúkum sand-
inum og tókst að standa á fætur og gefa
knöttinn til samherja sem skaut að marki
en án árangurs að þessu sinni.
Sjávarniður, máfagarg, óvenju harð-
ur sandvöllurinn og allt umhverfið skap-
aði einhvem ævintýrablæ í fjömnni sem
gleymist seint. Man ég rétt vom þeir Jón
Leós, Högni, Steindór, Þorbergur og fleiri
knáir Skagastrákar sem ég hafði ver-
ið með í Vatnaskógi ólmir og óþreytandi
á heimavelli. Við einn góðan sóknarleik
okkar gekk okkur óvenju vel og vomm
komnir nálægt vítateig Skagastrákanna.
Vinstri kantmaður okkar missti af bolt-
anum sem rúllaði hratt, út í sjó og undan
vindi. Svo ákafur var Valsmað-
urinn að hann óð hiklaust á eftir
boltanum út í öldur Atlantshafs-
ins og bámmar skullu á líkama
hans þegar hann tók boltann úr
sjónum og henti honum í land.
Hann spýtti og hrækti sjó og
salti í gríð og erg þegar öldurn-
ar skullu á honum. Hann stein-
gleymdi að í landi voru margir
þurrir boltar.
Leikurinn á Akranesi varð
spennandi og eftirminnilegur.
Um tíma leit út að Valur sigraði
2:1, en óþrjótandi leikgleði, ákafi og elja
Skagastráka hjálpuðu þeim til að skora
á síðustu stundu og endaði þessi leik-
ur með jafntefli. Mér er það minnisstætt
hvað mér brá í fyrstu skiptin sem bolt-
arnir fuku út á sjó og bárurnar teygðu sig
í þá og köstuðu þeim léttilega á milli sín
eins og snjallir knattspyrnumenn á leið til
hafs allt eftir vindáttinni.
Vinir okkar, Skagastrákamir, létu sér
þetta í léttu rúmi liggja. Þeir höfðu miklu
meiri áhyggjur af pöbbum, frændum og
vinum sem stunduðu sjóinn og börðust á
hverri vertíð við lífshættulegar brimöldur
sem höfðu tekið margan góðan Skaga-
manninn og skilið eftir fjölskyldur í sorg
og erfíðleikum. Hvað var einn bolti í
samanburði við líf sem tapaðist og tengd-
ist stórri fjölskyldu, vinum, vandamönn-
um, samfélagi, heilu þorpi? Þær vom
margar sögurnar sem öldurnar skrifuðu í
sandinn í fjömnni þar sem við sprettum
úr spori þennan dag leikandi og lífsglað-
ir drengir. Þær sögur voru um hetjulega
baráttu, um sigra og ósigra og margar
kunnar dáðríkum drengjum sem við sam-
einuðumst í leiknum. Við kepptumst all-
ir við að ná fullri einbeitingu. A þessari
stundu var fótboltinn okkar fag. Mótherj-
ar okkar vom vinir okkar og samherjar
í lífinu. Leikurinn kenndi okkur alvöru
lífsins og vináttu í raun.
Laxfoss með Akrafjall í baksýn.
Valsblaðið 2008
29