Valsblaðið - 01.05.2008, Qupperneq 25

Eftir Guðna Olgeirsson
Hörður Gunnarsson með strákunum í Leikni á Fáskrúðsfirði eftir fyrsta kappleik hans
í handbolta sem var 1971 við Hrafnkel Freysgoða frá Breiðdalsvík.
hann segir að það hafi verið mjög gef-
andi tími en hugur hans stóð alltaf til
starfa á Hlíðarenda. „Ég hóf stjórnunar-
störf fyrir Val fyrir um tuttugu árum og
þá fyrstu fjögur árin í stjórn körfuknatt-
leiksdeildar, en síðan hef ég verið í aðal-
stjóm félagsins um sautján ára skeið og
þar af sem varaformaður í 10 ár. A þess-
um tíma hefur gengið á ýmsu hjá Val
eins og hjá öðmm félögum. Erfiðast var
þó að upplífa ítrekað brotthvarf meistara-
flokks karla úr efstu deild en á móti kom
að handknattleiksdeildin safnaði titlum í
hús sem og knattspyrna kvenna. A árinu
2007 sprakk svo félagið út afrekslega en
þá unnum við þrjá af stærstu bikurum
ársins og þar á meðal langþráðan íslands-
meistaratitil í meistaraflokki karla í knatt-
spyrnu. Að þeim titli frátöldum gladdi
það mig meira en orð fá lýst þegar sonur
minn Gunnar varð Islandsmeistari með
félaginu í handbolta þá nýgenginn til liðs
við Val, en hann vann reyndar fjóra titla
þetta tímabil með félaginu í meistara- og
2. flokki,“ segir stoltur stjórnarmaður og
faðir.
Tuttugu án er langur tími í
stjórnarsetu, ómetanlegur
stuðningur fjólskyldu
Hörður segir að oft hafi verið erfiðleik-
ar í rekstri félagsins sem reyndu mjög á
þolrif forystumanna félagsins og á slík-
um tímum segir hann að það hefði ver-
ið freistandi að standa upp frá borðum
og verja frítíma sínum í aðra hluti. „En
í mínum huga kom það ekki til greina
þar sem þetta félag skipar of stóran sess
í hjarta mínu að brotthvarf við slíkar
aðstæður væri valkostur. Tuttugu ár er
langur tími í stjórnarsetu og því verður
ekki á móti mælt að oft hefur fjölskyld-
an verið látin víkja fyrir félaginu. Þegar
maður leyfir sér að taka þátt í krefjandi
félagsstarfi árum saman er ótvíræður
stuðningur fjölskyldunnar nauðsynlegur.
Að baki hvers manns þarf að standa kona
og í mínu tilfelli hefur konan mín Fanný
Gunnarsdóttir stutt mig og félagið dyggi-
lega og lagt margt gott til málanna. Ég
sé ekki eftir þeim tíma sem ég hef varið
fyrir félagið, hann hefur oftast verið gef-
andi og skemmtilegur og ég vona að ég
hafi skilað Val fram á veginn með störf-
um mínum. Það var mikil viðurkenning
fyrir mig og virkilega skemmtileg stund
þegar við félagarnir Reynir Vignir og
Grímur vorum sæmdir heiðursorðu Vals
á 95 ára afmæli félagsins," segir Hörð-
ur. Hann hvetur konur til að gefa kost á
sér til stjórnunarstarfa í öllum deildum
félagsins. „Það er mín skoðun að rödd
kvenna jafnt sem karla verði að heyr-
ast innan stjóma félagsins og í almennu
starfi þess. í stjórnum undanfarinna ára
hefur verið leitast við að kalla konur til
starfa en því miður hefur það ekki borið
nógu mikinn árangur," segir Hörður.
Stjórnarseta í félaginu hefur að stómm
hluta verið varnarbarátta þar sem starf-
ið hefur snúist um það hvernig hægt sé
að tryggja fjárhagslegan rekstur félags-
ins og því hafi minni tími gefist til að
styrkja innviði þess. „Nú tel ég að við
getum loks farið að sinna skyldum okk-
ar til raunverulegrar uppbyggingar innra
starfs í félaginu og ég vil meina að það
sé fínt að eiga góða aðstöðu en það er
til einskis ef ekki kemst aukinn þróttur í
innra starfið þó að vissulega sé margt vel
gert í dag. Mér finnst að við þurfum að
efla áhugamannastarfið og sjálfboðastarf-
ið og við verðum að búa þeim sem hafa
áhuga á að starfa fyrir félagið góð skil-
yrði en ég vil meina að fólk eigi að geta
tekið að sér ýmis störf og látið gott af sér
leiða innan félagsins. Við höfum ýmsum
skyldum að gegna gagnvart barna- og
unglingastarfinu og við verðum að taka
vel á móti krökkum, gera þeim kleift að
stunda íþróttir í sem fjölbreyttastri mynd”,
fá hreyfingu og öðlast félagslegan þroska
og foreldrar verða að geta treyst því að
bömin þeirra séu í öruggum höndum hjá
okkur,“ segir Hörður ákveðinn.
Hefja þarf starf sjálfboðaliðans til
vegs og virðingar á ný
Hörður telur að í þeirri miklu og glæsi-
legu uppbyggingu sem orðið hefur hjá
Val á undanförnum árum hafi dregið úr
starfi hins almenna sjálfboðaliða, þó sem
betur fer sé ákveðinn hópur einstaklinga
sem af fórnfýsi leggi félaginu til ómælda
vinnu. Þróunin hefur orðið sú að stærra
og stærra hlutfall af rekstri félagsins sé
unnið af launuðu starfsfólki. „Hér verða
menn að staldra við og hefja starf sjálf-
boðaliðans til vegs og virðingar á ný fyr-
ir öðm er ekki grundvöllur enda á ánægja
af sjálfboðaliðsstarfi að vera næg umbun
í sjálfu sér. Valur er ekki og verður ekki
sterkari en þeir félagsmenn sem eru til
staðar hverju sinni. I dag er eftirsókn-
arvert fyrir fólk að koma til starfa fyrir
félagið, á forsendum hvers og eins. Við
Valsblaðið 2008
25