Valsblaðið - 01.05.2008, Síða 28

Eftir Þóri S. Guðbergsson
ungiiðið í ævintýra-
og ástarferð á
Skagann eftir stríð
Leikurinn kenndi okkur alvöru lífsins og
vináttu í raun
Höfundur í sumarbúðum í Vatnaskógi.
Brottfarardagurinn rann upp, laugardag-
ur í júlímánuði, hlýtt og notalegt og örlít-
il gola. Fyrsta ferðin mín með Laxfossi
var sannkölluð ævintýraferð sem gleym-
ist seint. Tilhlökkunin var ólýsanleg. Ég
gat varla beðið. Ég var með stanslaus-
an fiðring frá hvirfli til ilja. Valur og
Akranes á Langasandi. Allt var nýtt fyr-
ir mér. A miðri göngubrúnni upp í Lax-
foss greip mig einkennileg tilfinning.
Brúin ruggaði rólega í golunni og miðja
vegu milli bryggju og skips horfði ég
beint niður í dökkbláan sjóinn. Ég hrökk
við þegar skipstjórinn kallaði þrumu-
raustu: „Bannað að staldra við á brúnni,
litlu landkrabbar. Hafið þið aldrei migið
í saltan sjó?“ Svo hló hann djúpum hlátri
sem bergmálaði um bryggjuhverfið. Ég
hrökk í kút og flýtti mér upp landgang-
inn skjálfandi göngulagi og hafði ekki
hugmynd um að örfáum árum síðar átti
ég eftir að kynnast skipstjóranum miklu
betur og persónulega og reyndist hann
mér hlýr og skemmtilegur náungi og son-
ur hans átti eftir að verða einn af mínum
bestu vinum.
Einkennileg tilfinning greip mig líka
þegar ég gekk inn í borðsalinn með
félögum mínum og settist með Björgvin
Hermannssyni, Þórði Ulfarssyni, Geir og
fleirum við eitt borðanna. Ég fann hvem-
ig Laxfoss ruggaði og valt. Innan stundar
var vélin keyrð áfram svo að skipið hrist-
ist og skalf. Okkur var leyft að fara stutta
stund upp á þilfar og fararstjórinn fylgd-
ist vel með okkur. Hann vildi halda öllu
í röð og reglu. Hér var það agi og hlýðni
sem skipti máli. Hann sagði það hluta
af undirbúningi leiksins að liðið þjapp-
aðist saman um borð og ættu þar góðar
og gleðilegar stundir og nú skyldum við
syngja við raust.
Þegar Laxfoss lagðist að bryggju á
Skaganum stukku strákarnir fljótt frá
borði í ákafa, eftirvæntingu og tilhlökk-
un með hrópi og köllum. Ærsl og kát-
ína æskunnar, iðandi og öskrandi löngun
eftir ævintýrum og óvæntum uppákom-
um brann í brjóstum okkar. Af einhverj-
um ástæðum drógumst við Þórður eitt-
hvað aftur úr þegar vinir okkar skokkuðu
rakleiðis upp í nýlegt íþróttahúsið. Um
2-3 árum fyrr eða árið 1946 var íþrótta-
bandalag Akraness stofnað og skamm-
stafað ÍBA, en skömmu síðar breytt í fA.
Fram að þeim tíma voru tvö lið á Akra-
nesi, KA og Kári.
Á bryggjunni hittum við Doddi stráka
á okkar aldri sem vildu óðir og uppvægir
sýna okkur leynistaði sína og sannarlega
langaði okkur að lenda í óvæntu ævin-
týri. Allt var okkur framandi og spenn-
andi. Stór bátur sigldi í áttina að Skag-
anum og barst vélarhljóðið alla leið til
okkar. Strákarnir horfðu út á sjóinn og
vissu upp á hár hvaða bátur þetta var.
„Höfrungur," sögðu þeir í kór og sneru
sér að okkur. Stórar netadræsur lágu hér
og þar og rétt í því birtust okkur þrjár
Skagastelpur á okkar aldri. Þær voru
skemmtilegar, hressar, kátar og rjóð-
ar í kinnum. Þær virtust líka þekkja alla
bátana sem lágu í höfninni, hverjir áttu
skúrana við bryggjubakkana og vissu að
við vorum Valsarar. Áður en fimm mín-
útur voru liðnar líkaði okkur undur vel
við sætar stelpurnar. Og áður en tíu mín-
útur liðu frá því að við sáum þær fannst
mér ein þeirra fallegri en báðar hinar til
samans. Og fimm mínútum síðar var ég
alveg viss. Tilfinningarnar sögðu það
skýrum orðum. Getur það bara verið að
það sé hægt að vera skotinn í stelpu í tíu
mínútur og sjá hana aldrei framar?
Allt í einu mundi Þórður eftir keppn-
inni og hrópaði hátt: „Við verðum of
Langisandur var lengi œfingasvœði í knattspyrnu og eitt fegursta útivistarsvœði
Akurnesinga.
28
Valsblaðið 2008