Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Qupperneq 5

3
einatt til þess að ferma börn, sem alls eigi eru
fermandi, ef rétt er á litið, af því að litil eða engin
von er til, að þau verði betr að sér, þó að fermingu
sé frestað um eitt eða tvö ár.
Enn þar sem svo stuttr tími er til uppfræðing-
ar, því ineir varðar það, að honum sé varið vel.
Enn vandræðin eru þessi: börnin eru rekin til að
taka kverið sitt, sitja við það föst, og ef þau geta
lært það utan að í belg og biðu, þá þykir það nóg.
Og svo fær prestrinn þau oft svo til spurninganna,
að þau kunna að sönnu, að minsta kosti nokkurn
veginn, enn skilja hvorki upp né niðr í því sem far-
ið er með, vita hvorki um Adam né Evu, Móses né
Krist annað enn að það sé einhver nöfn í kverinu,
né heldr hverjar bækr eru fyrst í nýja testament-
inu o. s. frv. Þar sem uppfræðingin er svona dauf,
sem þó á sér ofvíða stað, ætla eg, að kverið, eins
og það er, hafi verið óhentug gjöf í hendr barninu.
Það lærir þar málsgreinir og orðaskýringar um tor-
skilin og ókunnug efni, sem það hefir engan skiln-
ing í, og verðr þeirri stundu fegnast, þegar það má
losast við það aftr. Þegar farið er að spyrja það
af presti eða kennanda, gengr því illa. Ef það er
grunnhyggið og tornæmt, svarar það aldrei svo sem
neinu; ef það hefir meðalgreind, lærir það að bjarga
sér, ef það skilr hugsunarsamband í einföldum máls-
greinum; enn ef barnið er vel greint i eðli sínu,
svarar það nokkuru þá þegar, og kemst bráðum upp
á að svara fimlega út úr greinunum, og bjarga sér
með skynseminni ef lengra er farið. Svo sitr það
efst, þegar fermt er, og það er dázt að því, hvað
það hafi staðið sig vel. Enn alt fyrir það hefir það
ef til vill ekki fundið kjarna kristindómsins eða
1*