Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Blaðsíða 11

9
hafa aldrei séð þær, og þó að þau hafi haft þær,,
kunna þau einatt ekkert í þeim. Prestar ganga
misjafnt eftir þeim, af því að þeir vita sem er, að.
það er til lítils. Fólki þykir æði víða nógr tími eyð-
ast í kverið, þó að liinu sé ekki bætt ofan á. Enn,
þó að prestr spyrji ef til vill eitthvað út úr þeim,.
þá er það ekki alténd eins mikið til skýringar efn-
inu, eins og þarf, enda liggr það stundum illa viðr.
af því eru ekki ritaðar eingöngu frá því sjónarmiði,.
að sýna hjálpræðis-ráðstafanir guðs, heldr altað einu.
mikið sem ágrip af sögu Gyðingaþjóðarinnar. Það*
verðr því ekki nærri eins mikill árangr af þessari.
biflíusögukenslu eins og annars mætti verða.
' Það verðr því torvelt að finna heppilegan grund-
völl kristindómsfræðslunnar í því, að leggja hinn
dogmatislca lærdóm til grundvallar. Hann er of-
þungskilinn börnunum, og ofviða þeirra veika skiln-
ingi og óþroskaða anda. Með honum er löngum
tíma varið að ofmiklu til ónýtis. Það er því öll þörf'
á, að finna annan grundvöll til þess að byggja á í
þeim efnum.
Grundvöllr þessi er að mínu áliti auðfundinn.,
Börn eru ekki hugsendr; enn þau eru annað: þau
taka á móti öllu þvi, sem þeim er sagt og sýnt, og
festa sér það í minni; það kernr og fljótlega fram í
breytni þeirra, að þau eru viðtakendr. Kristr tók
mannkynið eins og börn; hin siðferðislegu sannindi
kendi hann í samtölum, enn mörg enna æðri, þung-
skildari sanninda kendi hann í sögum og samlíking-
um, sem hann sagði sjálfr frá. Og sú kenning hans.
var allra áþreifanlegust; þannig fræddi Kristr sína,
lærisveina, Enn hann hafði þar ena sömu aðferð*
og þá, sem guð hafði haft og hefir til þess að ala