Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Blaðsíða 23

21
Nokkur þessara atriða, sem liann vecðr að hafa vel
hugföst eru þessu:
1. Hann verðr að beygja sig svo niðr að skilningi
og þroskastigi barnanna, sem honum er auðið;
það verðr að gera þeim lærdómana svo skilj-
anlega sem unt er, enn varast þó á hinn bóg-
inn að draga úr þeim, eða skilja eftir af sann-
indum þeirra. Enn rétt er það, að skýra fyrst
að eins höfuðatriði lærdómanna, meðan börnin
eru yngri, enn útlista þá siðar betr, þegar spurt
er út úr sömu greinum.
2. Hann verðr að fara sem næst orðum greinanna
í spurningum sínum, til þess að villa ekki hugs-
unina, enn útskýra svo betr með aukaspurning-
um og útskýringum.
3. Hann verður að varast að við hafa þung orðy
sem börnunum eru ókunn, eða eru of heimspeki-
leg og óvanaleg; því miðr er ofmikið af slíkurn
orðum í barnalærdómsbók vorri.1 Að minsta
kosti verðr að skýra þau orð vel, áðr enn þau
eru við höfð.
4. Hann verðr ætíð að hafa spurningarnar sem
allra stuttorðastar og einfaldastar; börn eru
ekki fljót að hugsa í slíku efni og færa lítið-
saman, enn svara bezt orði til orðs.
Ennfremr má geta þess, að börn skilja venju-
lega betr sagnorð en nafnorð, og betr orð, sem segja.
frá eptir atvikum enn innri hræringum hjartans.
T. d., þau skilja tæpast oi’ðið iðrun nema með út-
skýringu; betr skilja þau það, að sjá innilega eftir
1) T. d. vitund, óeiginlegr, í œðstum skilningi, yfirburðir,
hrella o. íl.