Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Blaðsíða 26

24
að striða, og getr enda einatt að ósjálfráðu og í beztu?
meiningu heldr spilt en bætt.
Enn hvernig verðr þá tiltækilegast að haga.
spurningum eftir barnalærdómi síra Helga Hálfdan-
arsonar, til þess að sem beztir ávextir gæti fengizt
af þeirri fræðslu?
Um það atriði verð eg að eins að mestu að vísa.
til ritgerðar minnar í 3. ári rits þessa, hver atriði
það eru helzt, sem orðið geta til þess, að gera lær-
dómana skiljanlega. Þýðir þvi ekki að taka það'
upp hér; enda, ef svo væri gert í sambandi við grein
þessa, mundi það verða oflangt mál að sinni. Enn
þó vil eg ekki sleppa svo þessu má]i, að eg vilji
ekki benda til þess sérstaklega, hvernig bifliusaganí
getr orðið notuð til skýringar einstökum atriðum í
kveri þessu. Eg hugsa mér þetta að eins sem dæmir
sem sýnishorn, enn enga fyrirmynd, sem eg ætli
öðrum að binda sig við og fylgja.
Eg tek til dæmis fáeinar greinar úr öðrum kafl-
anum, um eiginlegleika eða einkunnir guðs. Kafli
þessi er fáorðr og gagnorðr, og eitt með þvi meist-
aralegasta í kveri þessu.
Við þrjá ena fyrstu eiginlegleika guðs er tæpast
hægt að koma sögudæmum; þeir eru svo nátengdir
veru hans og innra guðdómseðli. Guð er eílífr er
krafa hugsunarinnar og orð ritningarinnar, enn engu;
barni er auðið að grípa þá hugmynd og gera sér
hana skiljanlega. Vér erum bundnir í timanum og
skiljum ekki óendanleikann. Óumbreijtanleikinn hlýtr
að verða eilífðinni samfara, því að ekkert sem breyt-
ist, getr verið eilíft í ákveðinni mynd. Alstaðarná-
lœgur hlýtr skaparinn að vera, bæði yfir öllu, um
alt og í öllu. Dæmi í þá átt geta verið: Adam og