Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Blaðsíða 84

82
helgumstað*, ogsvohitt: »Hver, sem meðtekurlþettai.
harn, sá meðtekur mig».
En þarf eigi að gera mun á hegðun við pilt-
börn og við stúllcubörn? Hvað líkamlegt uppeldi, svo
sem vinnu og fimleika snertir, þarf hér munur að'
vera. Og sumar bóklegar fræðigreinir geta líka
verið nytsamari fyrir eitt kyn en annað. En sið-
ferðisuppeldið held eg, að sé hér um bil hið sama.
f'yrir piltinn og stúlkuna. Eg hef ætíð hegðað mér
mjög líkt við öll börn. Samt á að gæta þess, að
meðal stúlkubarna eru að tiltölu oftar viðkvæm og
veiklynd börn. Til þessa verður tillit að taka. Þau
börn, sem eru viðkvæm og veik fyrir, þurfa fremur
öðrum börnum, að breytt sé við þau með mestu ná-
kvæmni, fínleik, lipurð, ástúð og göfuglyndi.
III.
Gleymum aldrei, að elskan er máttarstoð upp-
eldisins. Gleymska þessa atriðis er ómælanlega
skaðsöm. Því eru sum börn, þótt óspillt sé kölluð,.
svo óþæg, hortug og lotningarlaus við kennara sína
og yfirboða? Því eru þau svo gjörn á að leita að
göllum hjá þeim, svo fim og skarpsýn að finna gall-
ana, og svo ólm í að tala um þá og útræma þá?
Þetta allt kemur oft af þvi, að þau hvorki elska né
virða kennara sína eða yfirboða. En því gera þau
það ekki? Ástleysi barna kemur af ástleysi kenn-
ara eða yfirboða. Þeir eru þeim oft kaldir, harðir
og vanþakklátir, fara með þau eins og óæðri verur,
og láta þau sjaldan sjá né finna, að sér þyki neitt
varið í elsku þeirra, athafnir eða leiki. Virðingar-
skortur barnanna kemur oft af því, að kennararnir
óvirða þau með orðum og viðmóti, og eins af þvír