Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Blaðsíða 6

4
anda — að hann aldrei hafi snortið þess hjarta, aldrei
orðið því að lífsgneista, heldr að eins að vana, af
því að það var skipað og lieimtað, og ekki varð
undan koraizt að hlýða.
Þetta leiðir vist mikið af því, að kristindóms-
fræðslan hefir verið byrjuð öfugt— byrjuð þar sem
hún átti að enda eða því sem næst. Af einhverju
leiðir það í fræðslunni sjálfri, því að hvorki getr það
legið í efnihennar né í eðli barnanna. Kristindómr-
inn er ekki leiðinlegri eða meiri grýla enn annar
lærdómr, og börnin eru ekki svo spiit, að þau hafi
á honum náttúruviðbjóð fyrir ilsku sakir. Þau eru
lika fær til ens góða eins og þau eru fær til ens
illa; það má -hæglega kenna þeim hvorttveggja,
ef alúð er við lögð; enn sá er oft munrinu, að
kristindómrinn er kendr eins og nauðung, enn
er ekki daglegt líf og fyrirmynd; enn ið illa
lærist ósjálfrátt, af því að það er ósjálfrátt fyrir
þeimhaft; enn það er vafalaust in eðlilegasta kensla.
Það sem maðr lærir ósjálfrátt, verðr ætfð fastast í
huga hans og sannfæringu.
Enn það, sem mestu varðar er það, að kristin-
dómrinn verði þelcking, enn eigi að eins þekláng
hugsunarinnar og skynseminnar, heldr einkum þelck-
ing viljans og hjartans, og samþýðist lífi og hugsun-
arhætti svo, að maðrinn geti orðið sannkristinn maðr
— því að sú þelcking er líf.
II.
Þegar farið er að kenna börnunum kverið sitt,
eru þau vanalega þetta 8—11 ára. Þar sem van-
hirðing er á barnafræðslu, kann það stundum að
vera enn seinna, enn þó mun það, sem betr fer, ó-
A