Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Blaðsíða 92

90
og kynna sjer uppsprettulind þess, biflíuna sjálfa,
og bún jafnan höfð við liöndina og notuð, þegar
kverið er skýrt fyrir barninu og það spurt úr þvi,
þá þarf varla aðkvíða því, að hún verði dýrgripur,
sem vel er geymdur, en lítið notaður.
Hjer eru það prestarnir, sem mestu mega til
vegar koma. Hvetji þeir foreldra og kennara til
þess að láta börnin lesa í biflíunni jafnframt kver-
inu, leiðbeini þeir við það og hafi eptirlit með þessu
við húsvitjanir og barnaspurningar, gjöri þær með-
fram að biflíulesturstímum, þá mun öllu borgið, engu
síður en þótt nýja testamentið sje haft fyrir lesæf-
ingabók handa hálflæsum og líttþroskuðum börn-
um.
Frá prestanna hálfu mundi sízt þurfa að búast
við mótspyrnu gegn þessu, þar sem hjer er farið
fram á það eitt, er þeir margir hverjir að sumu eða
miklu leyti gjöra, og munu fúsir á að gjöra, bæði
samkvæmt stöðu sinni og eptir því, sem þeim liafa
farizt orð um þetta mál að undanförnu, er því hafa
hreyft.
Hjer hef jeg einkum talað um lestrarkennslu í
skólum, en jeg játa, að dálitlu öðru máli getur ver-
ið að gegna með hana sumstaðar í heimahúsum.
./. S.