Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Blaðsíða 8

6
óbeit á því, og varast það eins og ógæfuna meðan
þau geta með nokkuru móti.
Nú fáum vér tíu vetra gömlu barni lærdóms-
kver til þess að læra. Fyrstu greinirnar byrja þeg-
ar á eintæmishugmyndum (abstraktiónum), sem ekki
hafa við neitt að styðjast sem á undan er gengið;
þær eru gefnar og ósannaðar, og óútskýrðar, af því,
að út af þeim verðr að leiða þær greinar, sem síðar
eru aðalefni kversins. Það er byrjað á því að um-
marka guð og guðshugmyndina, með svo heimspeki-
legu formi og hugmyndum, að þær eru nærfelt jafn-
óskiljanlegar og hún er sjálf;1 síðan er farið að út-
lista einkunnir hennar eða eiginlegleika, sem kall-
aðir eru; þær eru gefnar með orðum ; þau eru síð-
an aftr skýrð; enn sú skýring er þá líka þung, og
stundum alls ólík því, sem orðin þýða í daglegri
málsvenju (t. d. skýringin á: Guð er alvitr). Síðan
er þrenningarlærdóminum komið þar inn í, án þess
auðið sé að skilja, livernig honum verðr komið að,
áðr enn aðrar persónur guðdómsins eru nefndar á
nafn enn orðið cjuö (svo að teljandi sé), enn það vita
allir, að í vanalegu máli er með því nafni helzt við
föðurinn átt. Svo þegar þessu er lokið, þá er farið
að tala um, hvað guð haíi gert; enn svo er þar
skotið inn í kaflakorni um djöfulinn, til þess að sýna,
hvernig syndin er til komin; þá er sýnt fram á,
hvernig guðs verk hafi spillzt og eyðilagzt af synd-
inni, og svo glötun mannanna, sem af því leiddi.
1) Það s&st bezt á þvf, að flestar ummerkingar eru gerð-
ar úr tómum neimerkingum (negationum), eða þá algildisorð-
um sem ekkert segja. Slíkt or eittbvað annað en barnameð-
færi; þó að vísindamenn geti hugsað sór það, er það ekki
barnanna að slcilja slíkt.