Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Síða 32

30
lærdóma kristindómsins út úr biflíusögunni, — hinni
sögulegu opinberun guðs.
Þá fyrst, enn fyrri ekki, ætti að taka kveriú
fyrir, og vil eg ætla að fæstum börnum sé ofætlun
að koma því af á tveim árum. Með því ættu þau
að lesa, enn ekki iæra, lengri biblíusögur, sem þau
fengi úr allan kjarna ennar helgu sögu, og sem bezt
væri, líka heilaga ritningu. Er þó er auðsætt, að
nýja testamentið á að sitja í fyrirrúmi, einkum guð-
spjöllin og postulasagan. Sumar sögubækr ensgamla
testamentis er og þörf á fyrir þau að kynna sér, og
svo einstaka aðra kafla í báðum testamentum. Með
þessu móti verðr það biflíulega í fyrirrúmi, enn
kverið að eins til þess að halda fræðslunnni saman,
og sýna samband það og einingu, sem í lærdómun-
um er. En það getr engum dulizt, semvill ognennir
að hugsa um það, að sannfærslukraftrinn og lífs-
kveykjan til trúarlifsins er fólgin í sögu opinberun-
arinnar og ritningarorðuin.
Vera má, að einhver kynni að segja, að það sú
óvist, að þetta reyndist betr — það hafl ekki verið
reynt. Enn það er víst eitt, að það heflr verið reynt
svipað fyrirkomulag — þó nokkuð öðruvísi — á.
kristindómsfræðslu í sumum útlendum barnaskólum,
einkum í Þýzkalandi, og heíir vel geflzt. Það mæla
líka öll líkindi með því, aðþaðgæti orðið betra enn
þetta ástand sem nú er.
Enn það er annað, sem má bera í vænginn, og
eg vil segja, með meiri ástæðum; Þessar bækr eru
ekki til. Af þessum biflíusögum, sem vér eigum völ
á, flnn eg elcki, að neinar sé vel hæfar til þessa
lærdóms barna; enn vera mætti, að biflíusögur handa
mál- og heyrnarlausum unglingum á Islandi (Kh.